Bepaalde regisseurs hebben door hun oeuvre enorm indruk weten te maken, waardoor je als met bepaalde verwachtingen hun films kijkt. Of dat nu het geweld, de dialogen en referenties naar andere films zijn in het werk van Tarantino, het vreemde aan David Lynch z’n werk of de praktische manier waarop Christopher Nolan alles op film vastlegt, je hebt als filmliefhebber een bepaalde verwachting wanneer hun naam in beeld verschijnt. Het is iets waar je naar uitkijkt als je een titel van hen gaat zien. Alfred Hitchcock is ook een regisseur waarvoor dat geldt. Over de jaren heb ik veel van z’n films gezien en ik hou van de manier waarop ze er uit zien (natuurlijk bepaald door de periode waarin ze gemaakt zijn). Maar natuurlijk ook de manier waarop karakters met elkaar omgaan en de spanning. To Catch a Thief was een film van hem die ik nog niet gezien had en toegevoegd had aan m’n blindspot lijst voor dit jaar. Het bleek uiteindelijk een ietwat teleurstellende film te zijn.
John “The Cat” Robie (Cary Grant) is een inbreker die met pensioen is gegaan. Hij heeft een luxe leven in z’n huis in de Franse Rivièra. Dat verandert allemaal wanneer de politie hem bezoekt, die hem verdenkt van het stelen van juwelen op verschillende plekken vanwege de gebruikte methode. Hij is het echter niet en moet bewijzen dat hij onschuldig is. Hij besluit (zoals de titel doet vermoeden) om de verantwoordelijke op heterdaad te betrappen. Hij zorgt voor een lijst van potentiële slachtoffers en houdt één van hen in de gaten. Dat is Jessie Stevens (Jessie Royce Landis), een rijke weduwe en haar dochter Frances (Grace Kelly). Hij introduceert zichzelf aan hen en probeert dichtbij ze te komen om zo alles in de gaten te kunnen houden.
Er waren veel dingen die ik leuk vond aan de film. Cary Grant is altijd leuk om naar te kijken (wat natuurlijk ook zo is voor Grace Kelly) en als een tijdscapsule is het leuk om de French Rivièra in de jaren vijftig te zien. De film bevat ook een achtervolgingsmomenten die gefilmd zijn vanuit een helikopter. Dat was daarvoor nog nooit gedaan en Hitchcock liet de helikopter speciaal voor aanpassen. Het verhaal zelf mist echter spanning. Het gaat meer om de relatie tussen Jessie en Frances. En alhoewel dat leuk is, krijg je nooit een overtuigend gevoel dat John in gevaar is of het allemaal op een zeer slimme manier aanpakt. In vergelijking met de betere Hitchock films miste deze film helaas dat magische ingrediënt dat je meevoert en waardoor je het nog een keer zou willen kijken.
Oh, maar To Catch A Thief blijft echt wel mijn favoriete Hitchcock.
Het verhaal is echter secundair aan de wereld er rond. Het mondaine Monaco prachtig in beeld gebracht.
Hitchcock, die stiekem verliefd was op Grace Kelly (en wie geeft hem ongelijk), maakte met de actrice drie films.
Deze komt niet in de buurt van m’n favorieten, maar smaken verschillen. Maar de wereld die hier wordt getoond is mooi in beeld gebracht.