Zoals ik afgelopen maandag schreef is het niet bij te houden wat er allemaal op Netflix uitkomt. Vooral de afgelopen maanden was ik niet erg actief en hield ik het totaal niet bij. Ik luister veel podcasts en ook daar had ik een aardige achterstand. Toch hoorde ik in verschillende podcasts de titel van deze Netflix-special noemen. Een show van een Australische stand-up comedian die meer zou zijn dan alleen vermaak, maar ook kijkt naar het genre en je aan het denken zet. Ik was echter niet voorbereid op hoe erg ik geraakt en onder de indruk zou zijn van wat deze artiest weet neer te zetten. Een aangrijpend optreden dat je simpelweg gezien moet hebben.
Gadsby begint luchtig en maakt grappen over haar seksualiteit en hoe er in het Tasmanië waar ze opgroeide geen plaats was voor homoseksuelen (het was tot 1997 zelfs verboden). Ze vertelt hoe ze regelmatig wordt verward met een man en hoe anderen daar mee omgaan. Naarmate de show vordert bekent ze echter ook dat ze er aan denkt om te stoppen met komedie. Ze wil niet steeds spanning opbouwen om het vervolgens met een grap te laten verdwijnen. Ze wil meer vertellen en dat doet ze uiteindelijk ook. Op indrukwekkende wijze mixt ze kunstgeschiedenis met de #MeToo beweging en het mannelijk perspectief dat overal domineert. Dat het moeilijk is om anders te zijn en je plek hiervoor te claimen. Vol emotie slaagt ze er in om je als kijker te laten voelen én nadenken over onderwerpen die te vaak als vaststaand feit worden gezien. Toch is ze tegelijkertijd ook kritisch op de manier waarop ze haar verhaal vertelt, omdat ze weet dat dit ook verkeerd zou kunnen uitpakken. Volgens haar zijn artiesten het resultaat van de tijd waarin ze leven en ze laat dat zelf op voortreffelijke wijze zien. Als ze daadwerkelijk stopt heeft ze haar punt weten te maken en waarschijnlijk anderen weten te inspireren. En dat is iets wat maar weinig standup weet te evenaren.
