Geluid maakt een groot deel uit van films, maar toch is het vaak iets waar je niet over nadenkt. Sinds de introductie van geluid heeft het een laag toegevoegd die mede verantwoordelijk is voor hoe je je voelt, iets kan versterken of zelfs de toon kan zetten. Er wordt veel tijd besteed aan het perfectioneren ervan. Denk bijvoorbeeld aan animatiefilms, waarbij je kijkt naar een levende wereld die echt aanvoelt. Maar net zoals de beelden, moet ook elk geluid gemaakt worden om het publiek mee te voeren of dat nu een actiescène in The Incredibles is of een emotioneel moment in Your Name. In horror films is het een onmisbaar element dat effectief gebruikt moet worden omdat het een spanningsmoment kan maken of breken. A Quiet Place is een horrorfilm die geluid gebruikt op een andere manier…
Een mysterieuze gebeurtenis heeft plaatsgevonden en een familie (gespeeld door John Krasinski, Emily Blunt, Millicent Simmonds, Noah Jupe en Cade Woodward) zijn gedwongen om in stilte te leven. Ze mogen niet praten, geluid maken en leven met een constant gevoel van angst. Er zijn namelijk buitenaardse monsters die reageren op geluid en meteen aanvallen. De familie doet hun best om in leven te blijven en mogelijk een manier te vinden om ze te verslaan.
Alhoewel ik zelf niet heel veel horror kijk, zijn ze over het algemeen niet heel stil. Het is verfrissend om te zien hoe John Krasinski (die ook regisseert) het aanpakt. Karakters gebruiken gebarentaal en elk luid geluid dat je hoort terwijl je kijkt levert spanning op, zelfs als dat alleen water van een stroompje is. De film doet veel met het concept en het is heel effectief in het neerzetten van de regels van de wereld. Dankzij de kleine, maar heel erg goede cast leef je met de gebeurtenissen mee. A Quiet Place houdt je op het puntje van je stoel en zorgt er zelfs voor dat je zelf helemaal geen geluid wilt maken, zo trekt de film je z’n wereld in. De moeite van het zien waard met een indrukwekkende manier waarop geluid wordt gebruikt.
Ik reken deze film tot nu toe tot 1 van mijn hoogtepunten van dit filmjaar. Fantastische beleving gehad in de bios waar vrijwel niemand van de bezoekers het aandurfde van zijn / haar popcorn / nachos / chips te eten.
Ook het vermelden waard dat Millicent Simmons in het echt ook dezelfde handicap heeft als in de film.
Ik ook en heb ‘m al twee keer bekeken.
Volledig mee eens. Eén van de beste horrorfilms van de laatste jaren. Krasinski laat hiermee zien dat hij meer in zijn mars heeft dan de sul uit ‘The Office’. En Blunt is geweldig zoals altijd.
Ik ken hem niet uit The Office (heb ik nooit bekeken), maar hij zet hier wel wat neer.
Pingback: Mijn Filmjaar: 2018 | De Filmkijker