I Am a Killer (2018) – Recensie

Wat is de reden dat we zo’n interesse hebben in misdaad in films en series? Is het de ‘shock value’ van waar mensen toe in staat zijn of ligt de fascinatie dieper? Willen we zien of iemand echt zo anders is dan wijzelf of zouden we ook tot dezelfde acties kunnen komen als we ons in dezelfde situatie zouden bevinden? Toen ik de Netflix serie I Am a Killer op de de service voorbij zag komen leek me dit vooral op sensatie gericht. Een documentaire reeks waarbij je oog in oog komt te staan met de monsters die in de media worden neergezet. Toch overheerste wel de nieuwsgierigheid en besloot ik een aflevering te bekijken.

In tien afleveringen komen tien mannen aan het woord die elk één of meerdere modern hebben gepleegd en bijna allemaal wachten op het ten uitvoer brengen van de doodstraf. Ze komen allemaal aan het woord en vertellen hun kant van het verhaal. Daarnaast vertellen brokken nabestaanden, politiemensen en advocaten over de zaak en wat het met hen gedaan heeft. Door middel van in scène gezette recreaties wordt wat er plaatsvond tot leven gebracht.

I Am a Killer volgt een format dat werkt en geeft de kijker inzicht hoe iemand tot z’n daad gekomen is. Wat meteen opvalt is dat bijna alle mannen opgroeiden zonder sterke rolmodellen. Sommigen waren al vroeg op zichzelf aangewezen en hadden daardoor geen sterk moraal kompas. Elke zaak die aan bod komt is anders. Bij een aantal voel je misschien een zekere vorm van sympathie, maar bijvoorbeeld de eerste gevangene, James Robertson, is het duidelijk dat die tot alles in staat is om z’n doel te bereiken en een extreem gevaar is voor de samenleving. Deze serie heeft voldoende nuance en voelt nooit sensatie gericht aan waardoor je begrip voor de standpunten van veroordeelde en nabestaanden krijgt. Het heeft me een aantal avonden weten te boeien en is als je houdt van true crime series de moeite waard.