Life (2017) – Recensie

Als je één conclusie zou kunnen trekken op basis van films die zich in de ruimte afspelen, is het misschien wel dat er zeer incompetente mensen werken bij de HR-afdeling die verantwoordelijk is voor het inhuren van z’n astronauten. Ze voeren niet de juiste tests uit om er achter te komen hoe het nieuwe personeel met stress omgaat en of ze in staat zijn basisprotocollen te volgen die de veiligheid van iedereen garanderen. Als dit soort astronauten bij de NASA zouden werken zou de organisatie door de extreme kosten niet meer bestaan en zou de aarde allang niet meer bestaan. Maar zoals met elke film, is het de bedoeling dat je even niet over de details nadenkt en je mee laat voeren. Als je dat doet bij Life, levert dat een vermakelijke film op?

Een groep astronauten wachten op de terugkeer van een sonde van Mars. Hun doel is om te onderzoeken of het materiaal dat is meegenomen door deze sonde bewijst dat er leven op de rode planeet is geweest. Tot hun verbazing ontdekken ze een organisme, dat ze door middel van proeven weer tot leven brengen. Eén van de onderzoekers geeft het organisme een naam en begint het nog net niet te behandelen als een huisdier. Het wezen ontwikkelt zich snel en het duurt niet lang voordat het duidelijk wordt dat het een enorm gevaar voor de crew kan zijn. Kunnen ze overleven?

 Alhoewel Ryan Reynolds, Jake Gyllenhaal en Rebecca Ferguson deel uitmaken van de cast en prima acteren, moet een “space horror” film als deze het vooral hebben van het verhaal en de spanning. Het verhaal is helaas weinig origineel en volgt uiteraard de blauwdruk van Alien, dus weinig verrassingen daar. Qua spanning slaagt Life er in de eerste helft er goed in om dit op te bouwen, maar naarmate de film vordert verdwijnt deze iets doordat het verhaal onsamenhangend aanvoelt. Toch slaagt de film er met z’n briljante einde met een positief gevoel te eindigen. Dit is verre van de beste film in het genre, maar geen straf om te kijken.