Solo: A Star Wars Story (2018) – Recensie

De meeste Star Wars fans die ik sprak over de films die er aan kwamen, waren steeds erg enthousiast. Toch was dat niet de reactie toen ik vroeg over Solo: A Star Wars Story. Persoonlijk heb ik nooit een sterke band gehad met dit universum (ik keek ze pas voor de eerste keer toen ik een tiener was), maar over het algemeen kan ik wel van ze genieten. Dus m’n verwachting was dat dit net zoiets als Rogue One zou zijn, maar deze keer met een bekend karakter.

Natuurlijk is Han Solo één van de meest iconische filmkarakters ooit en misschien is dat de reden dat veel mensen sceptisch waren over deze film, die gaat over z’n jonge jaren en waarin de rol niet vertolkt wordt door Harrison Ford. Soms wil je helemaal niet dat een film antwoorden geeft over bepaalde vragen (ja, ik kijk naar jou Alien Covenant). Sommige zaken moeten een mysterie blijven, zodat je verbeelding dat in kan vullen. Dat was ook het geval voor Solo. Was het een goed idee om deze film te maken?

Han (Alden Ehrenreich) en z’n geliefde Qi’ra (Emilia Clarke) maken deel uit van een criminele bende en dromen er van om van de planeet te komen om een beter leven op te bouwen. Ze raken elkaar kwijt en Han is bereid alles te doen om haar weer te vinden.

 Had je altijd meer willen weten over hoe Han de Kessel run deed? Hoe hij Chewbacca leerde kennen en hoe hij aan z’n achternaam is gekomen (vertrouw me, zeker op die laatste vraag moet je nee antwoorden, want het antwoord dat deze film geeft is waarschijnlijk één van de domste momenten uit de serie). Zijn dit belangrijke vragen? Misschien wel, maar op het moment dat de antwoorden komen beginnen de teleurstellingen. Het zijn namelijk de momenten lijkt te schreeuwen “Ik ben een prequel! Weet je hoe deze momenten in de originele films werden genoemd? Ik laat ze aan je zien!” Solo leent veel te vaak op de oudere films en voelt daardoor nooit fris aan. Het mist een eigen identiteit.

Dat betekent echter niet dat het geen vermakelijke film is. Het heeft een aantal interessante actie scènes en flink wat humor (Lando’s robot bijvoorbeeld). Ehrenreich is ok als Han Solo, maar je krijgt nooit het gevoel dat je naar een jongere Harrison Ford aan het kijken bent. Zijn relatie met Qi’ra (Emilia Clarke) mist diepgang (ze hint af en toe naar dingen, maar geeft nooit uitleg waardoor complexiteit ontbreekt). Het is eigenlijk Donald Glover’s Lando Calrissian die steeds weer de show steelt. Hij is misschien relatief weinig in beeld, maar ik zou liever een film over zijn karakter zien. Ik had gemengde gevoelens over de film. Het is geen slechte film, maar ook geen goede. Hij weet gedurende twee uur te vermaken, maar het is geen titel die je nog een tweede keer wilt zien.