Twee keer per jaar organiseert Pathe het PAC-festival. Een dag waarop (voornamelijk) filmhuis titels worden getoond, vijf in totaal. Het is een dag waar ik altijd erg naar uitkijk. Niet alleen omdat het films zijn die in de komende maanden nog uit moeten komen, maar ook omdat de kwaliteit over het algemeen hoog ligt en de sfeer op deze dagen gezellig is (je komt bekenden tegen en omdat je met dezelfde groep vijf films ziet, van ‘s ochtends vroeg tot (bijna) middernacht, schept dat ook een bepaalde band). De openingsfilm dit jaar was Loro, van regisseur Paolo Sorrentino (The Great Beauty, Youth). Opende het festival daarmee met een topper?
Loro speelt zich af in Italië en draait eigenlijk compleet om Silvio Berlusconi (Toni Servillo). De mensen die dicht bij hem willen komen om te ruiken aan de macht en zaken gedaan te krijgen en de man zelf.
Deze titel bestond origineel uit twee aparte films en zover ik heb begrepen zijn deze samengevoegd om mee te kunnen dingen met de Oscars. In dat proces moest er flink wat gesneden worden in het materiaal en dat merk je als kijker helaas duidelijk. De eerste helft van de film is een ware orgie aan beelden die, alhoewel prachtig in beeld gebracht, zorgen voor overdaad waarin structuur ontbreekt en je maar moeilijk een houvast kan vinden. Sergio (Riccardo Scarmacio) is een man die en harem aan prostituees probeert samen te krijgen, zodat hij zichzelf in de picture kan spelen bij Berlusconi. Die komt zelf pas in de tweede helft in beeld en het is dan pas dat de film z’n focus lijkt te vinden. Alles is een stuk gestructureerder, maar het verhaal over Sergio lijkt bijna volledig te verdwijnen. Mogelijk komt dit door het samenvoegen van films, maar het is duidelijk dat er materiaal mist en Sergio slechts een voetnoot blijkt te zijn in het leven van Berlusconi. Een man die grote dromen had die niet strookten met de realiteit.
Berlusconi zelf wordt prachtig gespeeld door Servillo. Een man die zichzelf ziet als verkoper van dromen en bereid is om alles te doen om er zelf beter van te worden. Hij heeft als een soort godfather de macht in handen om over het lot van anderen te beslissen terwijl hij leeft als een koning in zijn villa, omringd door mooie vrouwen als zijn eigen vrouw niet thuis is en tegelijkertijd probeert z’n vrouw gelukkig te houden als ze er wel is. In de vorm van haar wordt een stem gegeven aan hoe velen over hem zullen denken. Toch is Loro een zeer onevenwichtige titel die met z’n overdaad en gebrek aan een duidelijke lijn teleurstelt.
