Polen, de jaren ’50. Wiktor (Tomasz Kot) reist samen met een aantal collega’s het land door om er voor te zorgen dat traditionele muziek niet verloren gaat door het op te nemen. Ze starten een organisatie om deze muziek op te voeren en daar ontmoet Wiktor de rebelse Zula (Joanna Kulig). De twee krijgen een steeds nauwere band, maar naarmate het succes van deze folklore groep toeneemt ziet het regime het ook als een perfecte manier om zichzelf te promoten, iets waar Wiktor niet op zit te wachten. Hij bedenkt een plan om samen met Zula naar het westen te ontsnappen zodat ze samen kunnen zijn en doen wat ze willen, maar of dat ook realistisch is, is maar de vraag.
“indrukwekkend…”
Met z’n 4:3 beeldverhouding, zwart-wit beelden en gedetailleerde sets (met bv. auto’s uit de periode), begin je te twijfelen of deze film daadwerkelijk dit jaar is gemaakt. Als iemand je zou vertellen dat dit al een oude film is uit de jaren vijftig, zou je dat meteen geloven en dat is indrukwekkend. Maar natuurlijk is dat onvoldoende om een film goed te maken, daar is meer voor nodig. De hoofdrolspelers verkopen dit liefdesverhaal op overtuigende wijze. Ondanks dat niet altijd alles koek en ei is tussen de twee, is er sprake van een sterke aantrekkingskracht, waardoor ze elkaar blijven opzoeken. Er zijn momenten, als ze elkaar na lange tijd weer ontmoeten, die doen denken aan de Before trilogie, het verlangen is daar, de diepzinnige gesprekken maar ook de frustratie, allemaal tegen de achtergrond van de koude oorlog en bureaucratie. Met Cold War laat regisseur Pawel Pawlikowski, na Ida, zien dat hij in staat is op indrukwekkende wijze verhalen te vertellen die de kijker raken. Voeg daarnaast nog een muzikale laag toe die als rode draad door de film loopt en je hebt een prachtige, mooie film.
Pingback: Mijn Filmjaar: 2018 | De Filmkijker