Binnen de filmindustrie zijn er bepaalde combinaties van regisseurs en acteurs die bijna onafscheidelijk lijken te zijn. Martin Scorcese en Robert de Niro/Leonardo Di Caprio, Quentin Tarantino en Uma Thurman, Tim Burton en Johnny Depp, Billy Wilder en Jack Lemmon of Akira Kurosawa and Toshiro Mifune. Het zijn samenwerkingen waarbij de twee elkaar lijken te versterken. Regisseur Peter Berg heeft dat met Mark Wahlberg. De twee maakten eerder al Lone Survivor, Deepwater Horizon en Patriots Day. Allemaal films die gebaseerd zijn op echte gebeurtenissen. Dit is echter niet het geval voor Mile 22, dat geheel fictief is.
James Silva (Mark Wahlberg) maakt deel uit van een elite team binnen de CIA, genaamd Overwatch. James runt z’n team strak en staat geen fouten toe. Dit paramilitaire team wordt ingezet in de gevallen wanneer de CIA betrokkenheid wil kunnen ontkennen. Ze worden naar Azië gestuurd, waar ze op zoek zijn naar het zeer gevaarlijke, nucleaire cesium, dat in staat is om een grote stad onbewoonbaar te maken. De informatie die ze hebben gekregen lijkt niet volledig te kloppen en wanneer de informant Li Noor (Iko Uwais) bij de Amerikaanse ambassade verschijnt en zegt de juiste informatie alleen te willen verschaffen wanneer hij het land uit wordt gesmokkeld, ziet de CIA geen andere keuze dan uiteindelijk toe te stemmen. Ze moeten Li naar een vliegtuig brengen, 22 mijl van het gebouw. Li Noor wordt echter gezocht en het transport blijkt een enorme uitdaging te zijn.
Alhoewel IMDb vermeld dat er twee editors aan deze film hebben gewerkt heb ik het vermoeden dat dat aliases zijn voor een AI programma dat z’n vaardigheden heeft geleerd op basis van stroboscopische video’s. De film bevat enorm veel actie die zo snel ge-edit is dat je in de meeste scènes totaal niet kan volgen wat er gebeurt. Je weet niet welk personage zich waar bevindt, wie wat doet of waar een gevaar vandaan komt. Maar het probleem zit niet alleen in de actie, ook de structuur van de film zit in elkaar als een Escher tekening, waarbij je soms geen idee hebt welke scènes wanneer afspelen. De personages zelf zijn videogame karakters zonder enige diepgang. De film probeert dit wel, maar wanneer de enige karakteristieken van Wahlberg’s karakter zijn dat hij tegen iedereen schreeuwt en constant aan een elastiekje aan z’n arm trekt of dat één van de vrouwelijke teamleden wanneer ze niet aan het werk is alleen maar zit te vloeken tegen haar ex-man en dat gefilterd wordt door een app die ze gebruikt, dan kom je niet meer te weten over waarom ze dat nu precies doen.
Zelfs Iko Uwais, die bij een groot publiek bekend werd dankzij The Raid en z’n vervolg, wordt te weinig gebruikt en heeft eigenlijk maar één vechtscène die laat zien wat hij kan (als het je lukt het allemaal te volgen). Mile 22 is een enorm frustrerende en gewelddadige film die door Michael Bay geregisseerd had kunnen zijn (maar dan zonder Amerikaanse vlaggen en constante explosies). Het lijkt erop dat wanneer Peter Burg niet de beperking heeft dat het verhaal gebaseerd moet zijn op feiten, hij te ver doorschiet en de focus verliest. Hopelijk is z’n volgende film, die hij weer samen met Wahlberg maakt voor Netflix, beter.
