Naarmate we ouder worden, is de kans steeds groter dat ons lichaam gebreken gaat vertonen. Als je je blesseert herstel je minder snel, het is misschien nodig om een nieuwe heup te krijgen en een verkoudheid kan ernstigere gevolgen hebben. Toch is het langzaam verliezen van je hersenen, je gedachten en wie je bent misschien wel het meest angstaanjagende wat kan gebeuren. Dat je niet langer kan vertrouwen op datgene wat jou jou maakt en je weg in de wereld kwijt kan raken. Dat je niet langer kan herinneren wat je gisteren gedaan hebt. Als je dan een seriemoordenaar bent die al jaren geleden besloten heeft dat je niet meer zal moorden en ineens worden er lichamen gevonden, hoe weet je dan of jij het niet hebt gedaan?
Dat is het uitgangspunt van deze Koreaanse actie/misdaadfilm. Byung-su (Kyung-gu Sol) woont samen met z’n dochter en lijdt aan Alzheimer. Hij is een man die geen gevoelens heeft en zich daardoor maar moeilijk kan inleven in anderen. Hij heeft z’n heldere momenten, maar ook periodes waarin hij zich niets kan herinneren en gebruik maakt van een audiorecorder om details te onthouden. Wanneer hij op het nieuws hoort dat er meisjes worden vermoord en hij door omstandigheden een andere man herkent als een seriemoordenaar (soort kent soort), probeert hij er alles aan te doen om hem te pakken, ook al is hij er niet zeker van of hij zelf misschien ook iets heeft gedaan.
Wanneer de verteller van een verhaal onbetrouwbaar, hij dit zelf ook weet, dan is het belangrijk dat je als kijker die belevingswereld gelooft, ook al weet je dat je moet op blijven letten omdat zaken anders in elkaar kunnen steken. Kyung-gu Sol slaagt er echter in om op een overtuigende manier een man neer te zetten die zowel een zorgzame vader is, als een onbenaderbare man die bijna grotesk is in de manier waarop hij z’n gezicht beweegt. Z’n tegenstander komt juist al uiterst sympathiek over, ook al is het duidelijk dat hij verschillende “maskers” draagt, afhankelijk van de situatie. Memoir of a Murderer is een interessante thriller waarbij je jezelf constant afvraagt wat nu de waarheid is en of het Byung-su uiteindelijk zal lukken om die boven tafel te krijgen en de moorden te stoppen. Dankzij het voortreffelijke acteerwerk heb je in dit geval sympathie voor een seriemoordenaar en dan doe je als filmmaker iets goed.
