Widows (2018) – Recensie

Regisseur Steve McQueen heeft de afgelopen jaren naam voor zichzelf gemaakt met titels als Shame, Hunger en 12 Years a Slave. Stuk voor stuk kwaliteitstitels die echter wel meer filmhuis- dan “breed publiek” films zijn. Met Widows, een remake van een Britse serie uit 1983, maakt hij een film die een breder publiek aan zal spreken. Is hij daarin succesvol?

Veronica (Viola Davis) is de weduwe van Harry Rawlings (Liam Neeson), een crimineel jarenlang succesvol was maar tijdens z’n laatste klus samen met z’n crew, om het leven komt. Veronica krijgt niet lang na de begrafenis bezoek van een man die haar duidelijk maakt dat Harry nog een schuld van een miljoen open had staan bij hem en dat ze deze binnen een maand moet terugbetalen. Wanneer ze het notitieboek van Harry in handen krijgt met instructies voor een volgende overval, besluit ze deze zelf uit te voeren, samen met de weduwes van de andere mannen die zijn omgekomen.

Het is een verhaal dat in de handen van andere regisseurs waarschijnlijk een zeer teleurstellende film had opgeleverd, maar McQueen neemt de tijd om elk karakter in dit misdaaddrama op te zetten. Je ziet de worsteling met het verlies van de diverse vrouwen, maar ook de politieke strijd in Chicago om het wethouderschap tussen Jack Mulligan (Collin Farrell) en Jamal Manning (Brian Tyree Henry). Op knappe, The Wire-achtige wijze, wordt er een fijn web geweven van personages en relaties die allemaal met elkaar te maken hebben. De film is zeker geen actiefilm (alhoewel er wel wat in zit), maar neemt tijd om alles te laten ademen. Daarnaast heeft McQueen een indrukwekkende cast bij elkaar weten te krijgen, waarbij zelfs de kleinste rollen door bekende acteurs gespeeld worden (John Bernthal zit er bijvoorbeeld maar heel kort in). Widows is een sterke film geworden waarmee McQueen laat zien dat hij ook in staat is titels te maken die toegankelijker zijn voor een breder publiek.