Roma (2018) – Recensie

Regisseur Alfonso Cuarón is dankzij Gravity, één van m’n favoriete films, een regisseur die ik in de gaten hou. Natuurlijk maakte hij daarvoor al andere topfilms zoals bv. Children of Men en het is iemand die z’n visie op bijna magische wijze weet te realiseren. Denk aan lange shots waarbij je je afvraagt hoe ze gemaakt zijn in Children of Men of het systeem dat gebouwd werd om de lichtinval van CGI omgevingen van Gravity op de helmen van de acteurs te laten zien. Een regisseur die technisch ingewikkelde shots moeiteloos laat lijken en waarbij je je regelmatig afvraagt hoe hij die technische hoogstandjes weet te realiseren. Als je Roma bekijkt zou je de indruk kunnen krijgen dat hij het hier simpel houdt, maar als je goed kijkt is dat duidelijk niet het geval.

Op het eerste gezicht lijkt Roma een simpele film te zijn, die laat zien hoe een relatief rijk Mexicaans gezin in de jaren ’70 leeft, met de focus op hun huishoudster Cleo (Yalitza Aparicio). Als kijker zie je haar dagelijkse werkzaamheden en er zal een groot gedeelte van kijkers zijn die het na een half uur wel voor gezien houden omdat ze deze zwart-wit film saai vinden. De camera legt vanaf een afstand alle gebeurtenissen objectief vast en maakt geen wilde bewegingen. Vaak draait de camera alleen maar langzaam van links naar rechts, maar toch is er meer gaande zonder dat je het realiseert. De gebeurtenissen die vastgelegd worden gebeuren telkens precies op het moment dat de camera die richting op kijkt. In het begin is dat bijvoorbeeld een shot waarin Cleo het huis in verschillende kamers opruimt, maar later doet Cuarón hetzelfde in een scène met honderden acteurs. De timing is bijna niet voor te stellen en bij een scène op het strand vraag je je af hoe hij het voor elkaar heeft gekregen om de camera zo moeiteloos te laten bewegen. Het is een film die vol zit met details, van de sets tot het terugkerende thema van water en vliegtuigen.

 Cleo is een stille vrouw die soms bijna passief overkomt. Ze maakt diverse dingen mee, maar neemt niet altijd de controle over de situatie en dat levert een aantal heftige momenten op die niet makkelijk zijn om te zien en een blijvende indruk achterlaten. Het is bijzonder dat deze titel op Netflix is verschenen, maar aan de andere kant ook begrijpelijk. Grote studio’s zouden waarschijnlijk niet bereid zijn geweest om Roma in de bioscoop uit te brengen. Het verhaal, dat geïnspireerd is door Cuaròn’s eigen jeugd, en geheel in het Spaans is, zou niet zo’n groot publiek aanspreken. Met Netflix is dat potentieel een stuk groter. Zoals gezegd niet een film die ook iedereen zal kunnen waarderen, maar die voor de liefhebber een prachtig gemaakt stukje geschiedenis waar in de ingetogen stijl juist de kracht zit.