Toen Netflix vorig jaar de eerste interactieve show op Netflix uitbracht, Puss in Book: Trapped in an Epic Tale, was ik erg benieuwd naar het concept. Maar toen ik deze korte film afspeelde kreeg ik geen interactieve opties. Ik zocht het verder niet uit, maar het concept (dat overigens ook wel eens in de bioscoop is geweest) van een keuze laten aan de kijker wat er gebeurt is fascinerend. Is het dan nog wel een film? Of is het meer een game? Afgelopen vrijdag bracht Netflix de eerste Black Mirror film uit, Bandersnatch, die ook gebruik maakt van dit concept. Weer kreeg ik het niet aan de praat. Aangezien Black Mirror één van m’n favoriete series is en ik het moest zien, besloot ik even uit te zoeken waarop je het zou kunnen kijken. M’n telefoon bleek niet te werken (waarschijnlijk omdat het geen standaard Android versie heeft), een Samsung tablet bood de optie ook niet. Apple TV, Chromecast en een Samsung smart TV was allemaal hetzelfde verhaal en de site van Netflix biedt ook geen uitgebreide lijst van ondersteunde apparaten. Uiteindelijk werkte het op een andere smart TV van Samsung wel en kon ik na flink wat frustratie eindelijk de wereld van echte interactieve TV binnenstappen.
Bandersnatch gaat over Stefan, die een “choose your own adventure” boek wil omzetten naar een spel voor de ZX Spectrum. Hij klopt aan bij een grote game publisher om te zien of deze interesse heeft en het spel (als het eenmaa af is) mogelijk wil verspreiden. Wat er verder allemaal in het verhaal gebeurt, ligt aan de keuzes die je als kijker maakt.
De ervaring die je hebt verschilt dus per persoon. De manier waarop Bandersnatch werkt is dat je als kijker telkens een keuze voorgeschoteld krijgt en een paar seconden de tijd hebt om voor één van de opties te gaan. Wat deze Black Mirror film goed weet te doen is die keuze vloeiend, zonder schokkerige beelden (zoals de interactieve kindershows wel doen), te laten zien. De keuzes zijn aanvankelijk simpel (bv.wat voor ontbijt wil je?), maar worden steeds groter, net zoals de gevolgen. Deze film heeft vijf mogelijke eindes, wat voor sommigen reden genoeg zal zijn om nog een keer te kijken en andere keuzes te maken. Het is trouwens zo dat niet elke keuze resulteert in het verder gaan van het verhaal, er zijn een aantal punten dat je terug wordt gestuurd, waardoor je geen complete invloed hebt, maar dat past dan weer goed bij het concept van Black Mirror. Zelf vond ik dit een enorm unieke ervaring die ik met veel plezier keek en in de toekomst zeker nog een keer zal bekijken. Als je fan bent van Black Mirror dan kijk je ‘m in ieder geval, maar ook als je dat niet bent is het iets dat je een keer moet meemaken, als je tenminste een apparaat in huis hebt die de techniek ondersteunt.
Ik vond hem eigenlijk wat tegenvallen. Ja, de keuzes en de eindes waren uniek en interessant, maar ik vond het verhaal zelf nogal matig. Wel geweldig geacteerd, overigens!
Het is misschien de gamer in me die het nog extra kon waarderen, het deed me een beetje denken aan The Stanley Parable.