Polar (2019) – Recensie

De invloed van Quentin Tarantino in de jaren ’90, met films als Reservoir Dogs en Pulp Fiction, was enorm. Het resulteerde in vele “wanne-be’s” op die ook edgy wilden zijn. Vaak mislukte dat en voelde zulke films aan als een slap aftreksel die niet de juiste toon wisten aan te slaan. De exploitation films in dit genre verdwenen langzaam weer en ook Tarantino wist zichzelf steeds weer (alhoewel met z’n typische stijl) opnieuw uit te vinden door in andere genres te duiken. Het is een periode waar we nu twintig jaar later op terug kunnen kijken, waarbij duidelijk wordt welke elementen wel en niet werkten en welke eigenlijk nu niet meer zouden moeten worden gebruikt. Het lijkt er echter op dat regisseur Jonas Åkerlund, die vooral videoclips heeft gemaakt, die memo nooit heeft ontvangen.

Wanneer je in een film als huurmoordenaar (of politieagent) met pensioen wilt gaan, dat er altijd iets is wat er daarvoor in de weg staat. Dat is ook het geval voor hitman Duncan Vizla (Mads Mikkelsen), want z’n werkgever heeft in z’n arbeidsvoorwaarden staan dat wanneer hij met pensioen gaat ze zijn ingelegde pensioengeld zullen verdubbelen. Het hoofd van die organisatie, Blut (Matt Lucas), ziet dat echter niet als verstandige bedrijfsvoering en besluit elke huurmoordenaar die met pensioen gaat te vermoorden, zodat ze niet alleen geen geld hoeven uit te keren, maar over het algemeen ook begunstigde is voor het pensioengeld. Duncan is echter één van de beste en hem vermoorden blijkt makkelijker gezegd dan gedaan. Wanneer hij doorheeft dat ze achter hem aanzitten, besluit hij in een klein stadje in de bergen in een blokhut te gaan wonen, weg van alles. Toch blijft z’n verleden hem achtervolgen.

 Polar laat al onmiddellijk bij de opening zien dat het een film is die “edgy” en extreem gewelddadig wil zijn. Dus close ups van billen, seks en veel bloed bij aanslagen zijn de hoofdingrediënten, gemixt met iets wat humor zou moeten zijn. Het probleem is dat dat allemaal niet meer van deze tijd is. Misschien dat het voor de videoclips van Åkerlund goed werkt, maar voor films voelt het niet meer aan of het van deze tijd is. Er zijn momenten, zoals een aantal martelscènes, die zo extreem zijn dat ik ze weigerde om te kijken en snel heb doorgespoeld. De film, die gebaseerd is op een comic, is een samensmelting van een serieus verhaal (huurmoordenaar wil met pensioen, maar worstelt met z’n verleden en probeert een vrouw die hij ontmoet te helpen) met karakters die uit de jaren negentig exploitation films komen (zowel qua outfits als diepgang) wat resulteert in een film die onvoldoende werkt. Mocht je hopen op een “Netflix versie” van John Wick, dan kom je van een koude kermis thuis. Zelf raadt ik deze film dan ook sterk af en kun je beter naar betere titels op de service kijken.