Muziek speelt voor iedereen een grote rol in hun leven en sommige artiesten weten zo’n impact te maken dat bijna iedereen ze kent. Dat was in het pre-internet tijdperk nog meer het geval. Prince, Madonna en Michael Jackson waren de supersterren, waarvan je lange tijd niets hoorde en waarbij de release van een nieuw album een echt event was. Het is een tijdperk dat we grotendeels achter ons hebben gelaten. Toegang tot het leven van een artiest is slechts enkele klikken van ons vandaan. Video’s, foto’s en interview zijn er in overvloed te vinden. Eind jaren ’80 was dat niet het geval en toen Michael Jackson het album Bad uitbracht luisterde de hele wereld. De eerste dag gingen er een half miljoen exemplaren over de toonbank en z’n video was non stop te zien op MTV.
Het maakte indruk op de 5-jarige Wade Robson, die in Australië woonde. Hij bestudeerde zijn bewegingen en perfectioneerde de manier waarop hij het nadeed. Toen z’n moeder hoorde dat er een danswedstrijd was waarmee je een ontmoeting met Jackson kon winnen, besloot ze dat hij mocht meedoen. Hij won en stond op het podium met The King of Pop, zijn idool. Daarna bleef hij in contact. Rond dezelfde tijd werd James Safechuck gekozen als tegenspeler van Jackson in een Pepsi-reclame. De twee dolden met elkaar en er ontstond een vriendschap. Michael Jackson kwam regelmatig in hun rijtjeshuis langs en werd door James z’n ouders gezien als een extra kind. James mocht zelfs, samen met z’n moeder, mee op tour en stond elke avond te dansen op het podium. Wat voor beiden begon als een hechte vriendschap, waarbij ze veel aandacht en toegang tot extravagante plekken kregen, veranderde echter in een nachtmerrie die niet alleen impact had op de jongens zelf, maar ook op hun families.
Wade Robson en James Safechuck vertellen in deze tweedelige, vier uur durende, documentaire tot in detail hoe ze Jackson ontmoetten, hoe hun vriendschap groeide en de manier waarop Jackson ze uiteindelijk vele jaren misbruikte. Een superster die z’n sterrenstatus gebruikte om families dichterbij zich te krijgen en de tijd nam om ze langzaam los te trekken van hun ouders. De moeders vertellen hoe ze het initieel niet toelieten dat Jackson in hetzelfde bed als hun kinderen sliep, maar dat dat over tijd veranderde. Het vreselijke is dat ze nooit iets doorhadden en nu ze het weten zichzelf niet kunnen vergeven. Wade en James, hebben jarenlang ontkend dat ze seksueel zijn misbruikt (mede door de manier waarop Jackson op ze had ingepraat en de relatie die ze hadden voor hen natuurlijk voelde), zelf in de rechtbank. Toch kwam er op een gegeven moment een breekpunt, na de dood van Jackson, dat ze het niet langer konden stilhouden.
Leaving Neverland focust zich niet op de sterrenstatus van Jackson, maar puur op de verhalen die de twee mannen en hun familie te vertellen hebben over wat ze allemaal hebben meegemaakt. Elk gruwelijk detail wordt niet uit de weg gegaan en na het zien van deze documentaire is het moeilijk om nog in de onschuld van Jackson te geloven, ook al kan hij zichzelf niet langer verdedigen. De kritiek die velen op de film hebben, namelijk dat Robson en Safechuck dit nu voor het geld vertellen en hiervoor altijd achter Jackson stonden, voelt onterecht. Wanneer alleen zij aan het woord zouden komen is dat te begrijpen, maar als je hun moeders, vrouwen en familie tegen het einde met veel emotie hoort vertellen waarmee ze worstelen en wat er kapot is gemaakt is het maar moeilijk voor te stellen dat de heren een ander drijfveer hebben dan de waarheid te vertellen. Het is aan ieder om z’n eigen conclusie te trekken, maar feit is dat je na het zien van Leaving Neverland nooit meer op dezelfde manier naar Michael Jackson’s muziek zult luisteren, als je dat nog zou willen.
De documentaire Leaving Neverland is inclusief live-uitzending op vrijdag 8 maart vanaf 19.50 uur te zien op NPO 3. Op woensdag 13 (22.35 uur) en donderdag 14 maart (22.25) worden deel 1 en 2 herhaald op NPO 3. [Bron: Gids.tv]
Zit hem nu te kijken. Ik weet het niet zo met die Robson en Safechuck. Te veel rare, tegenstrijdige verhalen. Ik ben er van overtuigd dat Jackson niet goed bij zijn hoofd was en enorm creepy, maar de verhalen rond Robson en Safechuck’s tegenstrijdige getuigenissen in de loop der jaren staan ook enorm op losse schroeven. Interessant om te bekijken, overtuigend allerminst.
Zelf zie ik die tegenstrijdigheid niet zo. Ja, door de jaren heen misschien wel, maar dat komt in het tweede deel toch wel duidelijk aan bod. Wat mij betreft wel overtuigend, maar het is aan iedereen om z’n eigen conclusie te trekken.