Je kent het vast wel. Het is al laat in de avond en je wil nog niet gaan slapen, maar eigenlijk is er nog te weinig tijd om een hele film te kijken. Toch besluit je je favoriete VOD service te bezoeken om te zien of er nog een titel in je lijst staat waar je aan kunt beginnen en die je, als hij je weet te pakken, dan toch maar uitkijkt (ook al wordt opstaan de volgende dag misschien iets moeilijker). Eén van de titels die al maanden op m’n lijst stond was IO en aangezien het een film van anderhalf uur was, in het science fiction genre viel en Anthony Mackie er in speelde, zou dit die film worden. Toen de slaap na drie kwartier kijken sterker was dan de kwaliteit van de film, realiseerd ik me dat er in die drie kwartier nog bijna niets gebeurd was. De dag erop besloot ik verder te kijken, in de hoop dat de andere helft een hoop goed zou maken.
Nadat de atmosfeer van de aarde giftig is geworden, besluit de mensheid de aarde te verlaten om een nieuwe kolonie op te zetten op IO, een maan in de buurt van Jupiter. Er blijven echter een aantal mensen op aarde achter, die de hoop hebben dat ze door middel van experimenten in staat zijn de lucht weer leefbaar te maken. Sam Walden (Margaret Qualley) doet onderzoek naar bijen die in de huidige lucht kunnen blijven leven, zodat ze planten kunnen bestuiven die zuurstof maken. Wanneer ze onverwacht bezoek krijgt van Micah (Anthony Mackie), die van plan is de laatste shuttle die van de aarde vertrekt te halen, is het de vraag wat ze zal doen.
Helaas slaagde ook de tweede helft er niet in m’n gedachten te veranderen. IO is een extreem trage film, wat in niet altijd een probleem hoeft te zijn, maar wanneer er zo goed als geen karakterontwikkeling is en de spanning van een tikkende klok die aan het begin wordt geïntroduceerd eigenlijk onderbenut blijft, moet wat er over blijft echt heel erg goed zijn. In dit geval is dat de spanning tussen de twee karakters, maar ook die was er onvoldoende. De emoties komen onvoldoende over. De achtergrond waartegen het verhaal zich afspeelt is fascinerend, een soort Wall-E achtige wereld waarin nog enkelen de hoop hebben dat de natuurlijke balans hersteld kan worden, maar het daadwerkelijke verhaal is simpelweg te klein en te nauw opgezet om je als kijker mee te slepen in de gebeurtenissen. Een film die mogelijk beter had kunnen werken als een short van 10 minuten, maar in deze vorm aanvoelde als tijdsverspilling.
