Toen de Wu-Tang Clan in 1993 hun eerste album, Enter the 36 Chambers, uitbrachten, was vielen ze op. Niet alleen was er eerder niet een groep met zoveel leden (9), maar ze klonken ook anders dan wat er op dat moment uit was. De beats van producer RZA waren enorm rauw en de groep werd snel enorm populair. Zelf liep ik destijds ook met een zelf getekende W op m’n rugzak en luisterde ik veel naar de muziek die de verschillende leden in de jaren daarna uitbrachten. 25 jaar later treedt de groep nog steeds op. Zo staan ze aanstaande donderdag samen met De La Soul en Public Enemy in de Ziggo Dome. De vierdelige documentaire serie Wu-Tang Clan: Of Mics and Men duikt de geschiedenis in en kijkt naar het ontstaan van de groep, hun eerste album en diverse gebeurtenissen in hun lange carrière.
Regisseur Sacha Jenkins heeft toegang gekregen tot veel privémateriaal van de groep en brengt ook iedereen bij elkaar in een oude bioscoop om ze diverse beelden te tonen, inclusief hun reacties. Het maken van een documentaire van zo’n bekende groep is een enorme uitdaging, maar Jenkins slaagt erin om er geen standaard documentaire van te maken die helemaal chronologisch door de tijd gaat en alle bekende momenten nogmaals bezoekt. Als kijker leer je ook veel over persoonlijke momenten van diverse leden. Zo vertelt Method Man over z’n ervaringen in een “blijf van m’n lijf” huis en U-God over het effect dat geweld in z’n buurt op hem persoonlijk had toen z’n zoontje werd neergeschoten en een zware weg tot herstel moest begaan. Mooi is ook dat er voldoende tijd wordt genomen voor Ol’Dirty Bastard, zijn gezin en z’n persoonlijke problemen, waaronder z’n gevangenisstraf en frustraties als hij uiteindelijk vrij komt.
Ook gaat Jenkins moeilijke momenten die achter de schermen speelden niet uit de weg. Naarmate het succes en de ego’s groter werden, wilden de diverse leden niet langer getekend zijn bij Wu-Tang management, dat gerund werd door RZA’s broer Mitchell “Divine” Diggs. Er was veel onenigheid over geld en dat zorgde voor verslechterde relaties, iets wat je duidelijk proeft in de laatste aflevering. Iedereen is hier open in, wat pijnlijk duidelijk is op het moment dat het project van de Nederlandse Cilvaringz aan bod komt, het kunstproject The Wu – Once Upon A Time in Shaolin. Een Wu-Tang album waarvan er maar één exemplaar werd gemaakt, dat uiteindelijk door de controversiële Martin Shkreli werd gekocht. RZA was nauw betrokken bij dit project, maar de andere leden maken het hem heel erg duidelijk dat dit geen officieel Wu-Tang Clan album had mogen worden genoemd. Ghostface Killah neemt hier geen blad voor z’n mond en is helder in wat hij van Cilvaringz en z’n project vindt.
Voor fans van hip hop is de Wu Tang Clan verplichte kost en deze documentaire slaagt er in om een duidelijk beeld te schetsen van de weg naar succes, hoe de diverse leden hiermee omgingen en wat geld uiteindelijk voor effect kan hebben op de hechte band die er aan het begin was. De eerste drie afleveringen hebben een sterke opbouw. De laatste aflevering mist de strakheid van de voorgaande afleveringen, maar heeft echter wel de meest openhartige momenten en maakt duidelijk dat Wu Tang Clan een bedrijf is waarbij niet iedereen meer close is, maar waar men voor geld wel komt opdagen. De Wu-Tang Clan is misschien niet meer zo relevant als het in de jaren negentig was, maar deze documentaire is een belangrijke film die een stukje hip hop geschiedenis op boeiende wijze weet vast te leggen.
