Misschien klink ik als een “broken record”, maar wat is het toch heerlijk om een film te kunnen zien met minimale voorkennis en compleet verrast te worden. Over Midsommar kende ik allen de poster en wist ik dat het in het horror genre viel, maar meer ook niet. De bijna twee en een half uur die ik meemaakte wisten me compleet te verrassen en resulteerden in een ervaring die ik niet snel zal vergeten.
Wanneer Dani (Florence Pugh) door een moeilijke periode gaat is haar enige houvast haar vriend Christian (Jack Reynor). Wanneer die plotseling vertelt dat hij met z’n vrienden naar Zweden gaat om het midzomer feest van een bijzondere groep mensen mee te maken, besluit ze ook mee te gaan. Ze worden warm onthaald in de kleine gemeenschap en mogen deelnemen aan de festiviteiten. Langzaam realiseren ze zich echter dat er meer gaande is.
Regisseur Ari Aster (die eerder Hereditary maakte) weet hier een film neer te zetten die onder je huid weet te kruipen en daar langzaam al je oerinstincten weet te bespelen. Je voelt dat de groep vrienden niet veilig is, maar dat ze aan de andere kant ook de groepsdruk voelen van de gemeenschap om niet negatief over hun gebruiken te zijn. Florence Pugh zet met Dani een overtuigend centraal karakter neer. De relatie met haar vriend is fragiel en de vraag is of hij echt het beste voor haar is. De rituelen lijken iets in haar los te maken en antwoorden te geven. Ze lijkt een nieuwe groep mensen gevonden te hebben die haar problemen en pijn meevoelt. Het leidt allemaal naar een climax die je lang zal bijblijven en een film die opvalt door z’n felle kleurgebruik, ondanks de regelmatig zeer donkere gebeurtenissen. Midsommar is één van de betere films van dit jaar, alhoewel hij niet voor iedereen geschikt is.
Ik ben ontzettend nieuwsgierig naar deze film, maar de tijden waarop die draait zijn verschrikkelijk. Ik vrees dat ik moet wachten tot de home entertainment release 🙁
Ja, ik ging er toevallig heen omdat er om de tijd dat ik in de stad was weinig anders draaide dat ik wilde zien. Dus ben blij dat ik deze in Kino zag.
Helemaal eens, wat een geweldige film! Een film waar ik nog lang met diverse mensen over heb nagepraat en die ik niet snel zal vergeten. Overigens ook een film in de categorie “één keer zien is genoeg”.
Ja, maar dat is ook zo omdat het een film is waarvan je de meeste details lang bij zullen blijven. Ik kan me nog ontzettend veel van deze film herinneren, terwijl dat niet zo is voor veel andere films die ik in de tussentijd gezien heb.