Lego, Playmobil, Battleship, Transformers, G.I. Joe, He-Man….slechts enkele voorbeelden van speelgoed dat uiteindelijk de basis zou vormen voor een film. Zodra zo’n type film wordt aangekondigd hou je als filmliefhebber je hart vast, want hoe goed zou het kunnen zijn? Over het algemeen eigenlijk niet erg goed (met de Lego films als uitzondering en sommige van de overige films misschien als guilty pleasures). Dora begon uiteraard niet als speelgoed, maar als TV-serie. Maar hoe kun je een klein meisje dat direct tegen de kijker praat vertalen naar een speelfilm op het grote doek? Als vader heb ik door de jaren heen flink wat Dora afleveringen gezien en ik keek niet uit naar dit bioscoopbezoek, maar het was de enige op dat moment die ik nog niet had gezien en waar heel het gezin naar toe kon. Toen de aftiteling na bijna een uur en drie kwartier echter verscheen was ik enorm verbaasd dat ik er zo van had genoten.
De film opent met de 6-jarige Dora en haar neefje Diego die een nieuw avontuur gaan beleven, maar zet meteen goed de toon. Want het aapje Boots, de pratende rugzak, kaart en Zwieber worden meteen met veel humor neergezet als vreemde dingen en al snel laat de film zien dat het allemaal de verbeelding van Dora is. Ze woont met haar ouders (gespeeld door Michael Peña en Eva Longoria) in het oerwoud en zijn op zoek naar de verborgen stad Parapata, waar enorm veel goud verborgen schijnt te zijn. Dora groeit op en op 16-jarige leeftijd is het moment gekomen dat Dora andere mensen leert kennen en wordt ze door haar ouders naar Los Angeles gestuurd. Daar is ze de “fish out of water” en moet ze naar school (wat me een beetje aan Mean Girls deed denken). Ze kan haar ouders op een gegeven moment niet bereiken en moet naar ze op zoek.
Wat vooral opvalt aan Dora: The City of Lost Gold is hoeveel humor het heeft. De film neemt zichzelf nooit serieus en dat werkt. Daardoor bestaat Zwieber gewoon in de echte wereld en is men niet bang om grappen over Dora zelf te maken. Haar onschuld is vaak de basis van grappen. De film heeft een lekker tempo en alhoewel het laatste gedeelte van de film wel heel erg veel weg heeft van Indiana Jones and the Last Crusade kijk je deze film veel minder voor het verhaal, maar veel meer om te lachen en daarin stelt het niet teleur. Het is al weer een tijd geleden dat ik zoveel in de bioscoop heb moeten lachen. Uiteraard zijn er een aantal flauwe momenten die de jongere kijkers leuker zullen vinden, maar als geheel was dit een zeer positieve verrassing die ik daarom gewoon aan anderen wil aanraden.
Leuke recensie! Ben nu toch wel benieuwd geraakt naar wat ik van de film zou vinden. Misschien moet ik hem ook eens gaan bezoeken nu de film nog in de bioscoop draait!
Ja, gewoon een kans geven! 🙂
Zal ik zeker doen :)! Bedankt voor deze “indirecte” tip haha!