The Last Black Man in San Francisco (2019) – Recensie

Het gebeurt niet vaak, maar soms heb je van die films waarbij je na het zien ervan het gevoel krijgt dat de echte wereld maar saai en grijs is. En dan heb ik het niet eens over de extremen van een Speed Racer of Alice in Wonderland, maar simpelweg over de manier waarop een filmmaker in staat is geweest het “gewone leven” op een prachtige manier heeft weten vast te leggen, waarbij elke shot een kunststukje is. Een moment dat je zo zou kunnen omlijsten en ophangen.

Als een regisseur in staat is om dat met z’n eerste feature film te doen, dan weet je dat het er eentje is die je in de gaten moet houden. Regisseur Joe Talbot doet dat samen met cinematograaf Adam Newport-Berra. Hij groeide op in San Francisco en was goede vrienden met Jimmie Fails. Samen maakten ze korte films en Jimmie vertelde veel over z’n jeugd en hoe hij opgroeide. Het inspireerde Talbot en ze besloten een short te maken, dat uiteindelijk uitgroeide tot een Kickstarter en interesse van Brad Pitt’s productiemaatschappij Plan B Enterntainment kreeg. Dankzij z’n hulp kreeg Talbot toegang tot een groter budget om het verhaal, dat gedeeltelijk gebaseerd is op het leven van z’n vriend, te verfilmen, waarbij Jimmie zelf de hoofdrol speelt.

Jimmie Fails woont al z’n hele leven in San Francisco. Een stad die door de tech-boom in Silicon Valley de afgelopen jaren enorm anders is veranderd. De huizenprijzen zijn omhoog geschoten, waardoor oude huizen onbetaalbaar zijn en daarnaast vaak tegen de vlakte gaan om plaats te maken voor een appartementencomplex dat veel meer opbrengt. Jimmie logeert bij z’n goede vriend Montgomery Allen (Jonathan Majors) en z’n opa (Danny Glover). Jimmie is geobsedeerd door een prachtig huis in het centrum van de stad, waarin hij opgroeide en dat voor hem een speciale mening heeft. Hij bezoekt en onderhoud het huis regelmatig, tot groot ongenoegen van de huidige bewoners. In een stad die verandert is hij op zoek naar een thuis en de vraag is of hij in staat is die te vinden.

 The Last Balack Man in San Francisco is een film die als je het verhaal hoort erg simple klinkt. Als je echter kijkt gaat het om zoveel meer dan alleen een huis. Het gaat over ervaringen in Jimmie’s jeugd, relaties die niet meer zijn wat ze ooit waren, het najagen van iets wat er misschien niet meer is, allemaal in een stad die langzaam z’n eigen karakter aan het verliezen is. Het is een film waar je zelf ook mening kan geven aan bepaalde gebeurtenissen. Zo is er een moment dat een paar mannen, die altijd voor het huis van de opa van Montgomery rondhangen, ruzie krijgen en Montgomery naar ze toeloopt en ze complementeert over hoe ze hun rollen spelen. Het is een klein moment, maar het sprak me aan. Deze mannen doen in een groep stoer en durven misschien niet de onderliggende gevoelens te uiten en spelen misschien inderdaad wel een rol.
Talbot is in staat om een enorm sterk gevoel op te wekken met de beelden en de relatief stille Jimmie laat met z’n expressie heel veel gevoel zien. Deze titel weet de magie van het gewone leven en het dromen over de mogelijkheden perfect te vangen en prachtige in beeld te brengen.