Jesse Eisenberg vind ik persoonlijk een acteur die over het algemeen weinig variatie heeft in het type rollen dat hij speelt. Die zijn vaak van onzekere of onhandige types. Als je dan een acteur heel vaak dat hebt zien doen, kan er een soort moeheid ontstaan. Je hebt simpelweg geen zin meer om weer hetzelfde te zien. Als je naar de trailer van The Art of Self-Defense kijkt zou dat genoeg reden zijn om de film over te slaan. Toch deed ik dat niet en moet ik concluderen dat dit één van m’n favoriete films van het jaar is.
Casey (Jesse Eisenberg) is een accountant die op z’n werk geen band heeft met z’n collega’s. Hij zondert zich af en kan ook niet meekomen met de conversaties tussen de mannen die er werken. Nadat hij ’s avonds laat op straat wordt aangevallen, besluit hij zich in te schrijven voor karate. De leraar, de mysterieuze Sensei (Alessandro Nivola), heeft een enorme invloed op hem en wil van hem een echte man maken. Maar er is meer gaande in de dojo en de vraag is of Casey het allemaal wel aan kan.
Dit is een gitzwarte komedie waar je als kijker wel of totaal geen connectie mee hebt en het deed me zelfs een beetje denken aan Midsommar. Binnen de dojo zijn er allerlei gebruiken die soms aanvoelen alsof er sprake is van een cult. De suggesties die Sensei doet aan Casey zijn vaak bizar (zo verplicht hij ‘m niet langer naar z’n favoriete muziek te luisteren maar alleen nog naar metal, omdat dat mannelijke muziek is). De manier waarop Casey blindelings zijn meester volgt resulteert in een aantal bizarre, donkere, gewelddadige maar ook tegelijkertijd grappige situaties. Dit is Karate Kid voor volwassenen die kunnen genieten van donkere humor en regisseur Riley Stearns weet een memorabele film te maken. Als je kon genieten van de soms schokkende ontwikkelingen in I don’t Feel at Home in This World Anymore, dan is de kans groot dat je ook van The Art of Self-Defense zult genieten. En Eisenberg is hier, ondanks het feit dat het weer “zo’n rol” is, perfect gecast.
