Ik heb altijd een zwak gehad voor de films van Alfred Hitchcock. Een regisseur die in staat was om gewone mensen in bijzondere situaties te plaatsen en definieerde wat spanning is. Het is een gevoel dat ik ook bij het kijken van Parasite kreeg. De nieuwste film van regisseur Bong Joon-Ho (die eerder onder andere Okja, Snowpiercer, Mother, Memories of Murder and The Host maakte), die net zoals Hitchcock een meester is in het maken van films en de kijker een heerlijk onvoorspelbare film voorschotelt waarbij de spanning steeds hoger wordt opgevoerd totdat het bijna ondraaglijk is.
De familie Kim staat aan de bodem van de maatschappelijke ladder. Ze wonen in een kelderappartement en zien bijna dagelijks hoe dronken mensen vlakbij hun raam wildplassen. Ze hebben geen werk en proberen elk mogelijk klusje aan te nemen om te overleven. Wanneer de zoon wordt gevraagd om zijn baantje als Engels leraar over te nemen bij een rijke familie is dat een enorme kans om er voor te zorgen dat ze het allemaal beter krijgen.
Veel Zuid-Koreaanse films zijn in staat om diverse genres succesvol door elkaar te mixen en dat geldt ook voor Parasite. De film voelt initieel aan als een soort “heist”-film, waarbij het doel is om bij het rijke gezin binnen te komen. Je voelt als kijker dezelfde sensatie als bij een Ocean’s Eleven film, maar er is ook donkere humor, romantiek, spanning, geweld en zelfs horror-achtige momenten. Bong Joon-Ho speelt moeiteloos met deze elementen en blijft nieuwe twists toevoegen zodat je als kijker geen idee meer hebt wat er in de rest van de film zal gebeuren. Een film die spannend is en tegelijkertijd ook het contrast tussen arm en rijk laat zien. Eén van de beste films van het jaar, die uiteindelijk zeer hoog in m’n persoonlijke top 10 zal eindigen.
