2019 is weer bijna achter de rug en de eindejaarsoverzichten zijn er onlosmakelijk aan verbonden. Zelf hou ik ook graag deze traditie in stand. Het is het einde van een decennium en ik realiseerde me dat dat betekent dat ik inmiddels ook tien jaar blog (m’n eerste “Mijn filmjaar” verscheen namelijk in 2010).

En alhoewel ik nog heb nagedacht over het maken van een “top 10 beste films van het decennium” lijstje, realiseerde ik me al snel dat een bijna onmogelijke taak is. Er zijn zoveel goede films uitgekomen dat er slechts tien uit te moeten kiezen bijna onmogelijk zou zijn. Dus bekijk gewoon m’n top 10 lijstjes uit m’n eerdere filmjaren. Als ik er dan toch een paar zou moeten noemen dan zijn er drie die me meteen te binnen schieten, namelijk Gravity, Mad Max: Fury Road en uiteraard m’n favoriete film, Black Swan.

Terug naar het afgelopen jaar, 2019. Wat waren m’n top 10 films en welke films vond ik teleurstellend?

De Filmkijker tienen

Het aantal films dat ik een tien geef is altijd wel klein, maar dit jaar was er slecht één film (oud of nieuw) die van mij de perfecte score gaf en dat was:

Joker

Joaquin Phoenix slaagde er samen met regisseur Todd Philips een memorabele film neer te zetten over een man met psychische problemen die uiteindelijk transformeert in de aartsvijand van Batman. Een film die ook zonder de superhelden achtergrond werkt. Een titel waar sommigen andere verwachtingen van hadden, maar voor mij een film die me wist te verrassen en mee te slepen. [Mijn recensie]

De statistieken

Het aantal films dat ik de afgelopen twee jaar kijk is, een stuk lager dan de 300+ die het eerst was. Het afgelopen jaar heb ik zelfs m’n administratie wat minder goed bijgehouden op de site die ik normaliter gebruik, dus ik kijk deze keer naar m’n Letterboxd. Als ik daar m’n “dagboek” bijpak dan heb ik het afgelopen jaar 208 titels opgeschreven en heb ik dus net iets meer films dan vorig jaar gezien (toen waren het er 189).

Meest teleurstellende films

Als filmkijker zijn er elke jaar een hoop titels waar ik naar uitkijk en dus hoge verwachtingen van heb. Helaas lukt het niet altijd om aan die verwachtingen te voldoen.

Star Wars: The Rise of Skywalker

Rian Johnson wist met The Last Jedi eindelijk wat vernieuwing aan het Star Wars universum toe te voegen. Hij zei gedag tegen een aantal tradities en zette iets op waardoor je je als kijker afvroeg hoe deze trilogie zou worden afgesloten. J.J.Abrams besloot die film grotendeels te negeren en dat resulteerde in een film zonder veel verrassingen of echt schokkende momenten. Een veilig einde dat m’n hart niet sneller wist te laten kloppen.
[Mijn recensie]

The Irishman

Martin Scorcese die weer samenwerkt met Al Pacino, Robert de Niro en Joe Pesci in een gangsterfilm die beschikbaar kwam op Netflix. M’n verwachtingen van deze titel waren enorm, maar de uiteindelijke film was te lang, miste focus en overtuigde onvoldoende.
[Mijn recensie]

Terminator: Dark Fate

Ook hier kwam, net zoals bij The Irishman, het gevoel van nostalgie terug. Laten we het nog één keer doen, Arnold Schwarzenegger, Linda Hamilton in hun iconische rollen en James Cameron die zich actief met de film bezig hield. Helaas probeerde de film te veel met die nostalgie, maar dat moet je niet doen als wat er voor kwam het allemaal al beter deed en je niet vernieuwt. Misschien wel m’n grootste teleurstelling.
[Mijn recensie]

Godzilla: King of the Monsters

Ik kan een goede monsterfilm wel waarderen. Kong kon ik van genieten en de vorige Godzilla film was ook vermakelijk. Maar King of the Monsters slaagde er niet in om een coherent verhaal te vertellen waardoor ik uiteindelijk het gevoel kreeg dat ik naar mooie concept art zat te kijken van monsters in verschillende weersomstandigheden, maar waarbij geen enkele gebeurtenis meeslepend was.

Alien Warfare

Dit is niet zozeer een teleurstellende film, maar wel eentje die ik vermeld moet hebben. Het was de dag voor m’n bruiloft en ik logeerde bij een vriend van me. We besloten op Netflix een film te kijken en de keuze viel op deze film. Ik kan zonder twijfel zeggen dat dit de slechtste film is waar ik me dit jaar door heen heb moeten worstelen. Op elk vlak is er wel iets op deze titel aan te merken. Of het nu het slechte acteerwerk, continuïteit of het verhaal is, ik heb er geen goed woord voor over.

Top 10

Tijd voor de kers op de taart, de tien films die het afgelopen jaar zijn blijven hangen en m’n favorieten zijn. Wat me na het samenstellen van de lijst het meeste opviel, was dat het aantal echt grote blockbusters zeer beperkt is. Dat betekent niet dat ik niet heb kunnen genieten van films als Avengers:Endgame of Toy Story 4, maar ze zijn niet zo sterk blijven hangen dat ze aan de top van m’n lijst zijn terecht gekomen. Deze films wisten dat wel te doen:

Brad Pitt schittert in deze (voornamelijk) rustige science fiction film, waarbij je door middel van een voiceover hoort wat er in het hoofd van deze koelbloedige astronaut afspeelt. Stille karakter fascineren me altijd (bv. Ryan Gosling in Only God Forgives) en dit is geen uitzondering. Een film die de meningen verdeelde en dus niet voor iedereen was, maar die mij wist te raken.
[Mijn recensie]

“based on an actual lie” en wat voor eentje. Vertel je het als je weet dat iemand die aan kanker lijdt en degene weet dat zelf nog niet? The Farewell draait om de verschillen tussen de Amerikaanse en Chinese cultuur en de gevoelens waarmee Awkwafina’s karakter Billi worstelt als ze het nieuws over haar oma hoort. Een film met veel humor/drama en een boodschap.
[Mijn recensie]

Van te voren was m’n verwachting van deze geanimeerde film over een afgehakte hand niet al te hoog, maar I Lost My Body vertelt twee boeiend verhalen, vol met drama en actie en een emotionele lading.
[Mijn recensie]

Misschien wel de donkerste komedie die ik het afgelopen jaar gezien heb. Een jonge man die op straat aangevallen wordt, besluit om aan zelfverdediging te doen. In de sportschool heerst echter een hele bijzondere sfeer die een enorme impact op hem heeft. Een soms schokkende, maar altijd zwarthumoristische film die ik met veel plezier keek.
[Mijn recensie]

Rian Johnson levert met Knives Out een heerlijke whodunnit af, waarin de cast schittert en het verhaal de kijker regelmatig op het verkeerde been zet qua verwachtingen.
[Mijn recensie]

Adam Sandler speelt één van de beste rollen van z’n carrière als gokverslaafde juwelier. De gebroeders Safdie maken met hun film weer indruk en weten de spanning gedurende de film te blijven opvoeren tot het memorabele einde.
[Mijn recensie]

Regisseur Ken Loach maakt vaak maatschappij kritische films en Sorry We Missed You is geen uitzondering. Het laat zien dat het leven van een pakketbezorger alles behalve rooskleurig is en laat je als kijker twee keer nadenken of het wel een goed idee is om alles maar online te bestellen en thuis te laten bezorgen.
[Mijn recensie]

Regisseur Joe Talbot maakt een diepe indruk met z’n debuutfilm, waarin hij het levensverhaal vertelt van z’n beste vriend Jimmie Fails (die ook de hoofdrol speelt), die langzaam het San Francisco dat hij kende heeft zien veranderen in iets wat z’n hart lijkt te hebben verloren. De prachtige beelden zijn alleen al reden genoeg om deze film te zien.
[Mijn recensie]

Ongelijkheid in de maatschappij is van alle tijden en met Parasite vertelt regisseur Bong Joon-Ho een memorabel verhaal over twee gezinnen die van elkaar misgebruik/gebruik maken. Wat begint als een “heist” film transformeert diverse malen in een mix van diverse genres. Een film waarbij je eigenlijk alleen maar het puntje van je stoel nodig hebt.
[Mijn recensie]

Eerder schreef ik al dat Joker de enige film was die ik een tien gaf, dus dat deze op de eerste plek is terecht gekomen zal dan ook niet verbazen. Een titel die me wist verrassen en waarvan ik stil werd. Mijn favoriet van het afgelopen jaar.
[Mijn recensie]

Op zoek naar nog meer top 10 lijsten? Hou filmblogs.nl in de gaten. Binnenkort zullen De Protagonisten laten weten welke films de favorieten waren van alle filmloggers die lid zijn.