Het moeilijk aan verandering doorvoeren, denk bijvoorbeeld aan het klimaat, is dat de meeste individuen het probleem begrijpen en waarschijnlijk wel bereid zijn om maatregelen te nemen. Het probleem is echter wanneer deze individuen deel uitmaken van een grote organisatie, die persoonlijke bereidheid misschien anders is. De cultuur van een bedrijf, persoonlijke belangen (het houden van een baan om voor je gezin te zorgen) en diverse andere factoren kunnen er toe leiden dat er beslissingen worden genomen die het bedrijf enorm veel geld kunnen opleveren, maar waarbij het effect op de maatschappij negatief uit kan pakken. Het verleden heeft dat keer op keer bewezen, van economische crisis tot oorlogen. Is het echter mogelijk om daar verandering in te brengen of in ieder geval mensen aan het denken te zetten? Greta Thunberg wist dat vorig jaar te laten zien. In Dark Waters wordt duidelijk hoe moeilijk dit kan zijn.
Rob Bilott (Mark Ruffalo) is een advocaat bij een groot kantoor dat actief is op de zakelijke markt. Hij is succesvol en heeft zich op weten te werken als partner. Wanneer een kennis van z’n oma hem benadert met tientallen tapes wil hij ‘m initieel afwimpelen. Wanneer hij echter meer informatie krijgt en ziet wat de vervuiling door een chemische stof doet met de natuur, dieren en mensen in een gebied besluit hij zich vast te bijten in de zaak. Het is het begin van een lange strijd tegen één van de machtigste chemiebedrijven van Amerika.
Dark Waters is een typische genrefilm, die eigenlijk maar weinig verrassingen in petto heeft maar wel goed in elkaar zit. Het acteerwerk is prima en Ruffalo speelt z’n karakter, die geobsedeerd is in het achterhalen van de waarheid, zelfs als dat ten koste gaat van z’n gezin of loopbaan, uitstekend. Een film waar niet veel op aan te merken is, maar waarbij je al precies weet wat er zal gaan gebeuren. Aangezien het verhaal waargebeurd is, is dat logisch, maar het is geen titel die je weet te betoveren.
