15 jaar geleden was er een groep vrienden die besloten om een hip hop groep te beginnen. Ze wisten een kleine kelder van een boekenwinkel om te toveren tot een plek waar ze konden oefenen en optreden en ze ter plekke teksten verzonnen, gebaseerd op suggesties uit het publiek. De groep Freestyle Love Supreme zou lange tijd onbekend blijven, maar een aantal leden zijn echter uitgegroeid tot wereldsterren. Christopher Jackson brak door met zijn rol van Washington in Hamilton, Thomas Kail begeleidde de groep en deed dat ook voor Hamilton. En de bekendste is natuurlijk Lin-Manuel Miranda, die Hamilton schreef en inmiddels een groot aantal filmrollen op z’n naam heeft staan en daarnaast diverse Disney nummers heeft geschreven voor onder andere Moana en Mary Poppins Returns. Deze documentaire laat de reis zien die ze hebben meegemaakt en de rol die de groep in hun succes heeft gespeeld.
Regisseur Andrew Fried gebruikt in deze film zowel oude beelden, uit een tijd dat de groep nog onbekend was, ze naar de UK gingen om op een festival op te treden. Dit wisselt hij af met persoonlijke interviews met de diverse oude en nieuwe leden en stukken van een run die de groep recent deden, die dankzij het succes van Hamilton, elke avond volgepakt waren. Als kijker kom je veel te weten over de dynamiek binnen de groep, wat ze voor elkaar betekenen, welke issues ze hebben gehad, maar toch wist deze documentaire onvoldoende de aandacht te houden.
Misschien heeft het te maken met verwachtingen, maar als je als groep bekend staat om freestyles, dan wil ik daar graag veel van zien. MC’s als Supernatural, Chris Turner of Harry Mack weten enorm veel indruk te maken door te laten zien wat ze ter plekke kunnen verzinnen. We Are Freestyle Love Supreme was voor mijn gevoel een beetje te vergelijken met een “making of” documentaire van een Avengers film, waarbij de superhelden worden geïnterviewd en allerlei details vertellen over hun eigen en onderlinge geschiedenis en je heel af en toe even een actie momentje ziet uit de films. De optredens lijken in z’n geheel gefilmd te zijn, maar je krijgt daar als kijker zo weinig van te zien, dat je onvoldoende gevoel krijgt over de skills van deze groep. De chemie is er duidelijk, maar door het gebrek aan echte optredens is deze documentaire helaas een trage, saaie film. Interessant als je meer achtergrond wilt hebben en bijvoorbeeld de groep hebt zien optreden, maar minder interessant als dat niet het geval is.
