Mad Max: Fury Road (2015) – Recensie

De hel is nog nooit zo prachtig in beeld gebracht. In de toekomst, na diverse oorlogen, is de wereld nog maar een schaduw van wat het ooit was. Water en olie zijn zeer schaars en de wereld is een grote woestijn geworden. Max (Tom Hardy) heeft het allemaal overleefd, maar kampt met schokkende visies van de mensen die hij niet heeft kunnen redden. Hij wordt gevangen genomen door de War Boys, een priveleger van tiran Immortan Joe (Hugh Keays-Byrne) en wordt gebruikt als “bloedzak” voor een zieke War Boy, Nux (Nicholas Hoult). Eén van de vertrouwelingen van Immortan Joe, Imperator Furiosa (Charlize Theron) heeft als opdracht om een grote truck, de War Rig, te besturen om benzine te halen. Ze gaat echter van het pad af waarop Immortan Joe, als hij realiseert wat ze van plan is, z’n War Boys uitstuurt om haar te stoppen. Max raakt er ongewild in verzeild en moet zien te overleven.

Kennis van de vorige Mad Max delen is niet nodig om van deze nieuwe film te kunnen genieten. Meteen vanaf het begin maakt de film enorm veel indruk. Binnen een kort tijdsbestek wordt de wereld, met z’n oranje en blauwe tinten, en de maatschappij geïntroduceerd. Daarbij wordt niet alles uitgelegd, maar als kijker heb je al snel een idee wat de rol van iedereen is. Wanneer de karakters eenmaal in hun voertuigen stappen is de film één grote achtervolging die meteen een hoge positie zou krijgen in een top 10 lijst van beste achtervolgingen ooit.

Daarvoor zijn er verschillende redenen. Ten eerste de manier waarop de voertuigen er uit zien, vaak samenvoegsels van meerdere auto’s met agressieve accenten en extreme toevoegingen. Het aantal dat gedurende de film in beeld komt is spectaculair en als kijker kan je er eigenlijk niet genoeg van krijgen. Er is een voertuig gevuld met speakers waarop een gitarist constant heavy metal muziek maakt en vuur spuwt met z’n gitaar om de rest van de groep te motiveren, een auto op rupsbanden of een Volkswagen Kever die het best te vergelijken is met een egel met z’n scherpe punten over heel de auto. Ten tweede de manier waarop de actie die plaatsvindt uitgevoerd is. Dat is bijna alleen maar met behulp van praktische effecten, waardoor de film z’n wortels ferm in de realiteit steekt wat tot spectaculaire resultaten leidt en vele adembenemende momenten. Ten derde is het allemaal prachtig in beeld gebracht en zijn er sommige beelden die je zou willen pauzeren om ze als schilderij zorgvuldig te bestuderen. Een scene waarin de voertuigen door een heftige storm rijden is daar een voorbeeld van, maar zeker niet het enige.

Alhoewel de film Mad Max in de titel heeft staan speelt hij relatief een kleine rol, aangezien voor het grootste gedeelte van de film deel uitmaakt van een groep. Het echte verhaal gaat over Furiosa, krachtig vertolkt door Theron, en de droom die zij wil realiseren samen met de rest van haar team. Haar verhaal is echter voldoende om de film z’n drive te geven. Je leeft met de karakters mee en gelooft hun motivatie.

Na het zien van de film voelt je auto niet langer meer als een modern voertuig, maar waan je je even een bestuurder in de wereld van Mad Max. De hel is nog nooit zo prachtig in beeld gebracht, waardoor ik niet kan wachten om deze binnenkort nog een keer in de bioscoop te bezoeken.