Beestenboot (2015) – Recensie

Er zijn van die momenten waarop ik als filmliefhebber en vader al een tijdje naar uitkijk. Als je opgroeiende kinderen hebt wil je verschillende zaken aan ze leren en het delen van mijn liefde voor films kan daaraan natuurlijk niet ontbreken. Thuis ben ik daar al een tijdje geleden mee begonnen door films als Dumbo, Ponyo en Fantasia te laten zien, maar ik zat te wachten op het moment dat m’n dochter voor de eerste keer naar de bioscoop zou gaan. Je wilt dat namelijk niet te vroeg doen, want dan loop je het risico dat het allemaal te overweldigend is en dat het volgende bezoek pas jaren later is. Maar nu ze vier is leek het me het moment om het te proberen en nadat ze de posters op diverse plekken zag hangen gaf ze aan graag naar Beestenboot te willen gaan. Een snelle check bij de kijkwijzer en het bekijken van de trailer gaven me het gevoel dat de film wel geschikt zou zijn, dus het was tijd om richting bioscoop te gaan.

Met een drankje en popcorn kwamen we in de zaal aan en na op haar verhoging te zijn geklommen was het wachten tot de film begon en het was duidelijk dat ze er zin in had. Het licht geen uit en de trailers begonnen. Het harde geluid af en toe was ze geen fan van, maar met haar handen op haar oren bleef ze kijken, wachtend op Beestenboot.

De film zelf heeft internationaal verschillende titels, waarvan “Ooops! Noah is Gone…” misschien wel het beste idee geeft waar de film mee te maken heeft, alhoewel dit zeker geen religieuze film is. Het verhaal van Noach wordt min of meer als kapstok gebruikt om het verhaal aan op te hangen. Alle dieren worden opgeroepen om zich te melden bij de boot, waaronder ook Dave en zijn zoontje Finny die beide nestertjes zijn. De dieren mogen echter alleen de boot op wanneer ze op de lijst staat en al snel blijkt dat dit niet het geval is voor Dave en Finny. Dave verzint echter een list en ze doen zich voor als familie van Hazel en haar dochter Leah, twee grimps (die lijken op wolven). Ze weten aan boord te komen, maar wanneer Finny en Leah bij de zondvloed niet op de ark blijken te staan moeten ze met z’n tweeën zien te overleven en hopen dat hun ouders hen zullen komen halen.

M’n dochter kon er erg van genieten en moest regelmatig lachen. Het is een film die vooral kinderen aan zal spreken (want het is allemaal erg recht toe recht aan), maar dat is ook duidelijk de doelgroep van de film. Er zijn diverse grappige karakters (waarvan er eentje duidelijk geïnspireerd lijkt te zijn op Totoro) en de les die geleerd wordt is dat je met vriendschap alles kan overwinnen. Visueel is de film solide, maar is duidelijk niet van het nivo van de Amerikaanse studio’s. Het is niet een film die ik zonodig nog eens zou willen zien, maar het feit dat m’n dochter aan het einde zei: “Nog eentje!” was ik trots. Ze heeft heel de film rustig gezeten en wil graag weer naar de bioscoop toe en daar kijk ik net zoveel naar uit als zij.