Hollywood houdt van films waarin geniale mannen succes vinden, maar tegelijkertijd geplaagd worden door hun excentrieke eigenschappen, beperking of psychische problemen (denk bijvoorbeeld aan A Beautiful Mind, Rain Man, The Imitation Game of The Theory of Everything). Het maakt het makkelijker om de kijker een verhaal voor te schotelen over iemand die in staat is complexe concepten uit te denken die soms zeer belangrijk zijn, maar die toch slechts een mens met zwakheden is waarmee hij worstelt. Natuurlijk betekent dat een zekere mate van voorspelbaarheid van dit soort films. Bij een goede film in dit genre is dat echter geen probleem.
Pawn Sacrifice gaat over de schaker Bobby Fischer (Tobey Maguire), die als jongen geobsedeerd was in schaken. Wanneer z’n moeder hem meeneemt naar één van de beste schakers van New York, ziet hij in dat Bobby getalenteerd is en uiterst geconcentreerd het spel speelt. Hij besluit hem op te leiden en al snel weet de jongen bijna iedereen te verslaan om zo al snel de beste van Amerika te worden. Als persoon is hij, doordat z’n moeder lid was van de communistische partij en niemand vertrouwde, over van alles paranoïde. Die karaktereigenschap heeft echter effect op z’n schaakcarrière, omdat hij niet altijd op de afgesproken tijd verschijnt en zelfs op het laatste moment nieuwe eisen heeft.
nbsp;De schaakwereld staat nu niet echt bekend om z’n wilde feesten en actievolle wedstrijden, maar toch probeert Pawn Sacrifice deze wereld interessant te maken door tijdens wedstrijden spanning proberen in te bouwen en anderen uit te laten leggen wat er gebeurt. Er zijn diverse momenten waar Bobby met een oude bekende schaakwedstrijden zonder bord spelen en constant posities opnoemen. Niet echt het soort materiaal waar het hart sneller van gaat kloppen.
De momenten waarin Bobby z’n uitspattingen heeft of z’n kamer overhoop gooit om naar mogelijke afluisterapparatuur te zoeken zijn sfeervol in beeld gebracht maar weten de film als geheel niet te redden. Zijn wedstrijd in IJsland tegen regerend wereldkampioen Boris Spassky (Liev Schreiber) zou het hoogtepunt moeten zijn maar ook daar kan de spanning niet worden vastgehouden. Ik betrapte mezelf er op dat ik regelmatig op m’n horloge zat te kijken hoe lang de film zou duren. In dit geval zijn de beelden over de echte Bobby Fischer, zoals bijvoorbeeld in de documentaire Bobby Fischer Against the World, interessanter. De pion wordt hier misschien opgeofferd, maar daarmee weet de film geen schaakmat te bereiken.
Ik zag de film op het PAC festival afgelopen zondag. Had er hoge verwachtingen van (vraag me niet waarom), maar ik vond de film zeer langdradig en plottechnisch gewoon niet spannend en smeuïg genoeg. Het hielp ook niet dat Fischer als persoon, althans zoals hij nu wordt neergezet door Maguire, niet erg fijn is om naar te kijken. Een verwend en paranoïde kind. Schreiber vond ik wel een goede rol spelen als zwijgzame Russische Cristiano Ronaldo van het schaken.
Ik zag de film daar ook en had helemaal geen verwachtingen (had er helemaal niets over gelezen), maar hij was inderdaad langdradig en niet spannend. Goed punt inderdaad dat er geen moment is dat je je echt kan inleven in Fischer als persoon. Schreiber speelde inderdaad ingetogen, maar straalde daarmee veel uit.
Klinkt niet als een film voor mij, ook al zit Liev Schreiber in de film, een acteur die ik graag zie.
Dan is het misschien beter om inderdaad een andere film met hem erin te kijken 🙂
Jammer, de docu Bobby Fischer sprak me erg aan en ook de trailer zag er nog best goed uit. Spijtig om te lezen dat ie dan zo tegenvalt.
Het was in ieder geval niet aan mij besteed.