Me and Earl and the Dying Girl (2015) – Recensie

Er is een gevoel waar ik bij het kijken van nieuwe films altijd naar op zoek ben, een gevoel dat moeilijk te omschrijven is, omdat er honderden redenen kunnen zijn waarom je dat gevoel krijgt. Gelukkig is het makkelijker om aan te geven welke films daarvoor verantwoordelijk zijn en bij deze film, Me and Earl and the Dying Girl had ik dat gevoel al heel erg snel.

De “me” in de titel is Greg (Thomas Mann), een tiener die de perfecte strategie heeft om de middelbare school te overleven: Zorg dat je geen echte vrienden maakt, maar wel dat je contact hebt met alle verschillende groepjes die er zijn, zonder dat anderen dat merken. Het werkt goed voor hem, maar zorgt er wel voor dat hij geen sterke banden heeft. De enige die hij sinds de kleuterschool kent is Earl (RJ Cyler), die hij echter een “co-worker” noemt omdat hij geen vrienden heeft. Samen met Earl maakt hij al jaren parodieën op bekende films, die hij aan niemand anders laat zien, met titels als Anatomy of a Burger, Burden of Screams, The Seven Seals en Vere’d He Go? Wanneer z’n moeder hoort dat een meisje op z’n school, Rachel (Olivia Cooke), leukemie heeft dwingt ze hem om haar te bezoeken. Wat begint als een geforceerd bezoek, groeit langzaam, maar zoals Greg ook aan de kijker duidelijk maakt: Dit is geen film over liefde. Verwacht dus als kijker geen tweede The Fault in Our Stars.

 Op zo veel vlakken werkt deze film. Allereerst door de filmliefhebber op zoveel manieren aan te spreken. Natuurlijk zijn de eerder genoemde parodieën een goed voorbeeld daarvan, maar Greg en Earl zijn ook grote fans van Werner Herzog. Wanneer Greg op een gegeven moment zelfs zijn stem nadoet kwam ik niet meer bij en er is zelfs een trailer uitgebracht waarbij hij in die stem de film aanprijst:

Het is een film die vol zit met humor, in de vorm van stop motion geanimeerde momenten, vreemde karakters (zoals de vader van Greg of de moeder van Rachel) en onverwachte situaties. Toch zijn er, en dat is gezien de titel niet verbazingwekkend, ook genoeg dramatische momenten. Greg bespeelt tijdens de film constant de kijker, door bepaalde verwachtingen te scheppen of te laten zien wat er ook zou kunnen gebeuren. Op elk vlak slaagt Me and Earl and the Dying Girl er in om de kijker te verbazen, wat de film niet alleen een lust voor het oog maakt, maar ook eentje voor het hart en bij mij dat onbeschrijfelijke gevoel wist op te roepen. Een niet te missen film.