Sicario (2015) – Recensie

Als kind leren we dat we binnen de lijntjes moeten kleuren, dat er in sprookjes alleen goed en kwaad is en dat de wereld bestaat uit tegenstellingen: Zwart/wit. Naarmate je ouder wordt kom je er (als het goed is) achter dat het allemaal niet zo simpel is, dat er nuance bestaat en er altijd een keerzijde aan een verhaal is. Niet iedereen neemt altijd de tijd om er achter te komen wat die nuance is omdat dat het makkelijker maakt om een mening ergens over te vormen of een oordeel te vellen.

Dat geldt ook voor de wet. Natuurlijk worden de feiten van een zaak bekeken, maar uiteindelijk is iets goed of fout. Wat doe je echter als politie apparaat tegen een vijand die in staat is alles te doen en daarnaast nog meer geld, mensen en wapens beschikbaar heeft dan jij? Moet je je dan nog wel aan de regels houden wanneer je ziet dat je daardoor ergens tegen vecht waarvan je niet kan winnen?

In Sicario, de nieuwste film van regisseur Denis Villeneuve (Incendies, Prisoners, Enemy), staat die vraag centraal. Kate Macer (Emily Blunt) werkt als FBI agent aan kidnapzaken in het grensgebied tussen Amerika en Mexico. Het betekent dat ze veel drugsgerelateerde zaken tegenkomt en alhoewel ze succesvol is in haar werk, ziet ze maar weinig veranderen. Ze wordt door Matt Graver (Josh Brolin) gevraagd zich aan te sluiten bij een team dat van plan is één van de kopstukken van een Mexicaans kartel te pakken te krijgen. Ze krijgt het gevoel dat dat meer impact zou kunnen hebben dan het werk dat ze op het moment doet en besluit te accepteren. Ze wordt een voor haar onbekende en extreem gevaarlijke wereld ingetrokken, die haar waarden en normen op de proef zal stellen.

 Dat Denis Villeneuve een meester is in het creëren van spanning en het neerzetten van complexe karakters heeft hij met z’n vorige films al meer dan bewezen en Sicario is daar geen uitzondering op. De personages, zelfs de iets minder belangrijke zoals een Mexicaanse politieagent, krijgen genoeg schermtijd zodat je ze beter leert kennen, begrijpt wat hun motivatie is en je snapt waarom ze soms niet meteen alle informatie delen.

Dankzij het voortreffelijke acteerwerk van Emily Blunt, die net zo geschokt is als de kijker zal zijn, leef je met de gebeurtenissen mee en ontdek je de nuances van de strijd tegen de drugskartels. Het betekent dat de Amerikaanse instanties zich niet altijd aan de regels houdt om hun doel te bereiken, tot grote ontsteltenis van hoofdpersoon Kate. Benicio del Toro is overigens ook een genot om naar te kijken, die als de mysterieuze Alejandro, alles onder controle lijkt te hebben en niet bang is om stappen te nemen om achter informatie te komen die misschien niet helemaal legaal zijn. Met z’n gespannen sfeer en constant gevoel van gevaar is Sicario een film die onder je huid gaat zitten en waarbij het instinct om te overleven wordt aangesproken. En daarbij moet er af en toe buiten de lijntjes worden gekleurd.