Na het fantastische The Martian was ik wel in de mood voor nog een ruimte-gerelateerde film en 400 Days klonk als een zeer interessante. Want als we als mensheid ooit die lange ruimtereizen willen maken moeten we er ook zeker van zijn dat een groep mensen zo’n lange reis op psychologisch vlak aankunnen. Dat is het uitgangspunt van 400 Days.
Daarvoor wordt een groep van 4 personen onder de grond in een leefruimte gezet, waarbij ze 400 dagen moeten leven en alle taken moeten uitvoeren die normaal bij een ruimtemissie horen. Daarbij kunnen tests zitten van noodsituaties, maar ook psychologisch onderzoek hoort erbij. De vraag is echter of ze dit vol kunnen houden wanneer ze het contact met de buitenwereld kwijtraken en sommige crewleden vreemde dingen beginnen te zien. Gaat het nog echt om een simulatie of is er iets anders gebeurd?
Het heeft misschien niet geholpen dat ik na het zien van The Martian realisme verwacht van een ruimtefilm. Ik heb naar aanleiding van die film veel gehoord over lessen die de NASA geleerd heeft bij hun eerste ruimtereizen, waaronder de selectie die doorgevoerd is op basis van psychologische profielen. Daar gaat het bij deze film al meteen mis, want de gekozen proefpersonen blijken al snel niet de meest stabiele te zijn. Zo waren er twee tot voor kort een stel, iets wat je in een echte missie dus nooit zou willen doen. Zet je dat gegeven echter opzij dan heeft 400 Days zeker wel z’n momenten van spanning. Tijdens het laatste deel van de missie wordt het allemaal wel heel erg vreemd en is het einde er eentje waar je over kan discussiëren. Toch is het niet een film die ik direct aan anderen aan zou raden, daarvoor voelt het net allemaal te “B-film” aan.
Hmm, het uitgangspunt doet me alsnog twijfelen om deze te gaan zien maar ex-geliefden blootstellen aan een dergelijke stressvolle situatie helpt de geloofwaardigheid inderdaad niet echt.
Als je echt niets anders weet misschien interessant, maar die situatie zal denk ik niet zo snel voorkomen 😉