Last Action Hero (1993) – Recensie

Last Action Hero was toen de film uitkwam een grote flop. Het budget voor de film was rond de 85 miljoen dollar en de film slaagde er niet in dat tijdens de release in Amerika terug te verdienen. Natuurlijk zorgde de internationale release ervoor dat er nog extra geld binnenkwam, maar de film presteerde niet zoals de studio verwachtte. Ik kan me nog herinneren dat ik zelf de film in de bioscoop zag en er van kon genieten. Natuurlijk was ik toen een stuk jonger, dus het was tijd om ‘m weer eens te kijken.

Het verhaal is een beetje anders in vergelijking met je “standaard” actiefilm. Danny Madigan (Austin O’Brien) is een jongen die helemaal gek is op films. Hij gaat vaak ‘s avonds stiekem het huis uit om naar z’n lokale bioscoop te gaan, waar de bevriende projectionist Nick (Robert Prosky) werkt. Z’n favoriete genre is de actiefilm, helemaal de films waarin Arnold Schwarzenegger de rol van Jack Slater speelt. Nick vertelt hem dat hij om middernacht de nieuwste Schwarzenegger film zal gaan kijken en vraagt hem of hij misschien mee zou willen kijken. Wanneer hij dat wil geeft Nick hem een magisch kaartje (die hij zelf van Houdini gekregen heeft, maar nooit durfde te gebruiken). De film begint en al snel realiseert Danny zich dat hij in de film zelf zit.

Na de initiële schok van zijn situatie gebruikt hij z’n filmkennis om te voorspellen wat er zal gebeuren. Natuurlijk is de magische ticket ook erg interessant voor de slechterik in de film (het kan namelijk gebruikt worden om in en uit films te gaan en karakters met je mee te nemen). Die slechterik is Benedict (Charles Dance) en is één van m’n favoriete “bad guys”, met in elke scene een ander glazen oog. De rol was oorspronkelijk bedoeld voor Alan Rickman die echter niet geïnteresseerd was, maar Dance doet het fantastisch. Aangezien dit een actiefilm is betekent dat er daarnaast genoeg explosies, vreemde situaties en toffe oneliners voorbij komen.

 Ik moet toegeven dat ik nog evenveel van deze film kon genieten als de eerste keer dat ik ‘m zag. Het is satirisch, weet zichzelf regelmatig belachelijk te maken en heeft een aantal leuke momenten. Zo is bijvoorbeeld de scene waarin de hoofdpersonen een politiebureau inlopen en je vervolgens Catherine Tramell (Sharon Stone) van Basic Instinct en de T-1000 (Robert Patrick) van Terminator 2 in hetzelfde shot ziet verschijnen bijzonder. Het is zo’n moment dat ik compleet was vergeten en leuk vond om weer te zien.

Wanneer de personages vervolgens terugkeren naar de echte wereld is het grappig om te zien dat zaken in het echt niet zo werken als in de film (bv. dat een auto niet explodeert als je er op schiet). Het is vreemd om te lezen dat Spielberg gevraagd is om deze film te regisseren. Hij besloot het niet te doen en maakte in plaats daarvan Schindler’s List, maar je vraagt je toch af hoe de film er dan uit zou hebben gezien.

De film kreeg destijds negatieve recensies en de Rotten Tomatoes score is ook niet hoog (37%). Persoonlijk hou ik echter van deze film en ik zat ‘m met een grote smile op m’n gezicht weer te kijken. De film (en Schwarzenegger) neemt zichzelf niet te serieus en als je dat als kijker ook kan, dan is dit een erg vermakelijke film.