Nederland is één van de weinige landen ter wereld waar euthanasie wettelijk geregeld is. Voor de betrokkenen, die inmiddels al een lange weg gegaan hebben om tot hun besluit te komen (en dat hebben moeten onderbouwen), is het de ultieme behandeling die hen zal verlossen van het lijden. Wanneer iemand euthanasie wil, dan moet deze dat bespreken met de huisarts, die vervolgens anderen zal vragen of ze dit ook als de juiste keuze zien. Wanneer de huisarts vervolgens besluit dat er onvoldoende gronden zijn of weigert euthanasie uit te voeren dan kan men terecht bij de Levenseindekliniek. Deze instantie helpt mensen die een einde aan hun leven willen maken en ontvangt per maand tientallen verzoeken. In deze documentaire worden de werkzaamheden van de kliniek gevolgd bij drie verschillende patiënten die de wens hebben te worden geholpen met sterven.
Hannie Goudriaan lijdt aan semantische dementie, waarbij ze langzaam problemen met taal heeft ontwikkeld en zich niet meer zo goed kan uitdrukken. Ze heeft wel haar wens in een wilsverklaring opgeschreven, maar nu er moet worden bepaald of euthanasie kan worden gedaan kan ze op de vraag wat ze wil alleen maar antwoord geven met “Hoppakee”. De tweede persoon is Joop Vervloet, die al sinds zijn jeugd zaken dwangmatig doet. Hij kan makkelijk een hele ochtend bezig zijn met z’n perfect opgeruimde kast uit te ruimen alles een aantal keer te tellen en dan weer terug te leggen in de kast. Maar het heeft ook ernstigere vormen, zo moet hij zich van zichzelf elke negen dagen snijden. Hij ziet het ook niet langer meer zitten en klopt ook bij de kliniek aan. Ans Dijkstra is een 100-jarige vrouw die simpelweg klaar is met leven. Ze is nog heel helder van geest, maar krijgt lichamelijk steeds meer klachten en haalt geen plezier meer uit het leven.
Het zijn drie heel verschillende patiënten waardoor deze documentaire een goed beeld geeft over de diverse situaties waarin mensen de wens van euthanasie hebben. Zowel patiënten als de begeleiders worden gevolgd, vanaf de intake tot het uiteindelijk toedienen van de stoffen om een einde aan het leven te maken. Vooral dat laatste moment is toch wel confronterend om te zien, maar je snapt als kijker wel dat die eigen keuze van de persoon wordt gerespecteerd en ze zich niet gedwongen voelen het zelf te moeten doen, wat andere problemen met zich zou meebrengen. Alhoewel niet iedereen voorstander is van euthanasie, is het goed dat er documentaires als deze zijn die het thema bespreekbaar maken.
Ik ga vanavond zeker kijken, ben erg benieuwd. Ik vind dit onderwerp heel interessant en bij mijn werk als doktersassistente komt dit ook veel ter sprake.
Kan ik me voorstellen, dan is het zeker het kijken waard.
Deze ga ik zeker even kijken! Interessant onderwerp, met ook heel bijzondere “cases” lijkt mij. Thanks voor de tip!
Ja, het is interessant om te zien en ik heb er echt wat meer over geleerd hierdoor.
Deze ga ik ook maar eens terug kijken. Het onderwerp is er interessant genoeg voor. Lijkt me uitermate boeiende TV.
Ja, dat is het zeker.
Ook ik heb de uitzending gezien. Ik vind dit een moeilijke discussie. Zelf heb ik de wet uit Bijbel als uitgangspunt. Doel van de wet is: God liefhebben boven alles, je naasten als jezelf. Volgens mij moeten wij als mensen niet gaan bepalen wanneer het einde is. Ik kan wel begrijpen dat dit moeilijk valt als je niet gelovig bent.
Ik zie dit leven als genadetijd, tijd om te beseffen dat elk mens uit zichzelf zondig is, tijd om Christus te leren kennen als de enige Verlosser, Tijd om God dankbaar te zijn voor als Hij verlossing heeft gegeven.
Juist daarom vind ik het erg moeilijk om deze uitzending te bekijken. Waar is het besef van de nederige staat van de mens, de oneindige hoogheid van God? Hoe durven wij mensen voor de dood te kiezen?
Dit is een persoonlijke opvatting. Ik hoop dat als er gediscussieerd wordt over deze reactie dat het dan serieus gebeurd.
Mvg, Bernard
Ik begrijp dat standpunt, respecteer dat en ik kan er op reageren, maar ik denk dat de discussie fundamenteel dan om religie zal gaan en de opvattingen over wat de mens wel en niet zou mogen doen volgens het geloof. Zelf denk ik dat als je in god gelooft (zelf doe ik dat niet, ondanks een christelijke opvoeding en het bestuderen van diverse religies) je het oordelen over die beslissing dan ook aan god moet overlaten en daar je als mens eigenlijk niet mee bezig zou moeten houden en moeten focussen op hoe je zelf je leven leidt.
Humaan is het wel. Vroeger zeiden de dolle mina”s al baas in eigen buik, en mensen zijn baas over hun eigen leven. Wie niet egoistisch is wil z”n naaste of geliefde niet zo zien lijden. Zo zei mijn tante bij iemand dat het een worsteling was om dood te gaan en als de mogelijkheid er was dan hadden ze het net op die manier gedaan die Hannie Goudriaan en Joop Vervloet en Ans Dijkstra hebben gedaan. Giftige paddenstoelen eten is geen optie want die geven alsnog krampen en pijn.
In verpleeghuizen werd ook veel geleden. Waarschijnlijk hebben ze daar ook aan gedacht. Toen was men nog niet zo ver. Sommige artsen vinden het een te grijs gebied. Het is onbekend terrein. Het is wel moeilijk. Verzoeken worden steeds ingewikkelder. Er is wel specifieke kennis voor nodig. Zij hebben die expertise als de arts twijfelt of het niet wil doen. Over een paar decennia zijn we verder. Wie weet durven ze dan wel mee maar het blijft onbekend terrein. Een grijs gebied. Het Vaticaan vindt het moord en misdaad en de S.G.P. en C.U. zullen het er ook wel niet mee eens zijn wat betreft euthanasie en uitbehandeld zijn. Soms speelt een religieuze achtergrond en afkomst een rol in het uitvoeren van euthanasie van huisartsen. Vooral artsen van Rooms katholieke kom af, en opvoeding. Het Vaticaan ziet het nog steeds als moord, misdaad. Met opzet maar dan wel met medeweten van. Waarbij je niet gedwongen wordt met het mes op de keel maar vrijwillig in overleg als je nog helder bent en het nog goed kunt begrijpen wat het inhoudt. Ik denk dat de mening van het Vaticaan nooit verandert. .