Land of Mine (2015) – Recensie

Regelmatig hoor je nog verhalen dat er bij graafwerkzaamheden onontplofte bommen worden gevonden. Zelf heb ik het als kleine jongen meegemaakt dat we in het weekend moesten logeren bij m’n oma omdat er net buiten het centrum van Rotterdam een bom uit de oorlog onschadelijk gemaakt moest worden. Ik kan me nog goed herinneren hoe groot het ontruimingsgebied was en wat de impact zou zijn geweest als deze af was gegaan. Het is maar moeilijk voor te stellen hoeveel er in de tweede wereldoorlog gebruikt zijn. Het waren echter niet de enige explosieven die gebruikt werden. Zo werden de stranden in Denemarken bezaait met twee miljoen landmijnen, zodat de Duitsers beschermd waren tegen een invasie vanaf het water. Die moesten na de oorlog ook weer onschadelijk gemaakt worden en daarvoor werden Duitsers ingezet. Land of Mine vertelt het verhaal van een groep jonge soldaten die gedwongen worden dit extreem gevaarlijke werk uit te voeren.

De film opent met een groep jonge Duitsers, de meeste nog niet eens twintig, die van de Denen een korte opleiding krijgen om te leren hoe ze Duitse landmijnen onschadelijk moeten maken. Eerst worden ze nog hard op de vingers getikt bij het oefenen om ze te laten weten dat ze onvoorzichtig zijn en het niet zouden hebben overleefd, niet lang daarna mogen ze stuk voor stuk met een echte landmijn een bunker inlopen om het mechanisme te ontmantelen. De spanning is te snijden, terwijl de een na de andere rekruut probeert de geleerde instructies in praktijk te brengen. Je voelt als kijker de spanning en houdt er rekening mee dat er iets mis kan gaan, de adrenaline begint door je lichaam te pompen en verdwijnt tijdens de rest van de film nog nauwelijks.

 Je leeft mee met deze groep jonge mannen, die de pech hebben Duitser te zijn, die door veel mensen na de tweede wereldoorlog als vuil behandelt worden maar allemaal dromen van een beter bestaan. Ze krijgen te horen dat ze na het opruimen naar huis zullen mogen, maar wanneer je je elke dag tussen de mijnen moet begeven, soms zonder eten in je maag te hebben of geen kaart te hebben met de locatie van alle mijnen, worden de risico’s dat je het niet zal overleven steeds groter.

De Deense begeleider pakt de jongens hard aan, maar ziet aan de andere kant ook de mens achter de Duitsers. Dat maakt zijn relatie met de mannen bijzonder. Naast de onderlinge band tussen de soldaten vormt dit het hart van de film en is de impact van ongelukken vaak onverwacht en raakt deze je. Deze speelfilm weet op boeiende wijze een stukje geschiedenis op een overtuigende manier tot leven te brengen. Landmijnen zijn onvoorspelbaar en dat maakt ook Land of Mine een film waarbij je je geen moment op je gemak voelt.