Wanneer we opgroeien worden we overspoeld met waarschuwingen. We leren daardoor uit te kijken en in te schatten of een situatie mogelijk gevaarlijk kan zijn. Films doen dat op een bepaalde manier ook, al is dat vaak niet in realistische situaties (zeg nu zelf, wanneer is de laatste keer dat je het op je ruimteschip het op moest nemen tegen een buitenaards wezen?). Het extreme wordt opgezocht om je als kijker iets nieuws te laten beleven en je te vermaken. Wanneer je in een bepaald genre vervolgens al veel films gezien hebt, neem je die kennis mee naar de volgende film in dat genre en gebruik je die “ervaring” om de situatie waarin de personages zich bevinden goed in te schatten. Niet alleen om te proberen te raden wat er gaat gebeuren, maar ook omdat je bij een goede film opgaat in die personages en jezelf even vergeet. Je overlevingsdrang neemt onbewust over en ervaring speelt daarbij een belangrijke rol. 10 Cloverfield Lane is zo’n film die je instincten weet te bespelen.
De film opent met zeer emotionele Michelle (Mary Elizabeth Winstead) die in haar auto zit en wordt gebeld door haar vriend, waarmee ze onenigheid heeft. Het is donker, ze let even niet op en het volgende moment wordt ze wakker op een matras in een lege ruimte. Ze komt er al snel achter dat ze opgesloten zit in een bunker onder de grond en verzorgd wordt door Howard (Goodman), een imposante verschijning die haar verzekerd dat ze er voor haar eigen bestwil zit en niet naar buiten mag. In de bunker blijven is de enige manier waarop ze, samen met Howard en nog een derde persoon, Emmett (John Gallagher Jr) zal kunnen overleven omdat er een chemische aanval is geweest. Maar klopt de informatie die ze krijgt wel?
In het thriller genre was, en is naar mijn mening nog steeds, Hitchcock heer en meester. De ‘master of suspense’ slaagde er altijd in om z’n publiek op het verkeerde been te zetten en te spelen met de verwachtingen, waarvan Psycho een goed voorbeeld is. Regisseur Dan Trachtenberg weet dat ook te doen door een ijzersterk script overtuigend naar het scherm te brengen. Dat doet hij al meteen met de schokkende opening. Verder speelt hij met het gegeven van dualiteit, waarbij je personages en hun motivatie nooit duidelijk kan classificeren. Je vraagt je constant af of Goodman’s karakter nu wel of niet het beste met Michelle voor heeft en twijfelt of hij de waarheid verteld. Telkens denk je het te weten, maar dan slaagt de film er weer in om weer nieuwe informatie te presenteren die het geheel weer een andere draai geeft en laat zien dat je hier je instincten niet kan volgen. Dat maakt het een uiterst spannende film, van begin tot einde. Dat komt mede door het overtuigende spel van de drie acteurs, die veel subtiliteit neerzetten. Trachtenberg maakt met z’n eerste film diepe indruk en ik hoop dat hij dat in de toekomst weet te blijven doen.
Na deze recensie ga ik hem zeker zien. Ik twijfelde aanvankelijk omdat bijna de hele film zich in een beperkte ruimte afspeelt en dat kan nadelig uitpakken.
Zeker doen. Het speelt zich inderdaad voornamelijk in één ruimte af, maar je hebt nooit het gevoel dat het verhaal zich onnatuurlijk ontwikkeld of dat er scenes inzitten die er niet inpassen. Voor mij één van de toppers van dit jaar.
Inderdaad een goede film!
Had dat van tevoren niet verwacht…
Een topper maar dat einde beviel mij niet goed. Wat vond jij daar van?
Wat was jouw probleem ermee? En bedoel je als ze er uit is dat dat gedeelte anders aanvoelt of het gedeelte waarin ze wegrijdt? Ik had daar zelf geen issue mee en het linkte deze film nog sterker met Cloverfield.
Pingback: The Cloverfield Paradox (2018) – Recensie | De Filmkijker