Eye in the Sky (2016) – Recensie

Oorlogen zijn al zo oud als de mensheid en het beschermen en/of uitbreiden van grondgebied en idealen vormt vaak de basis. Toch is sinds de tweede wereldoorlog oorlogsvoering ingrijpend veranderd. Wist je vroeger nog dat je als land soldaten zou verliezen, is dat nu niet altijd meer het geval. De introductie van drones is daar een goed voorbeeld van. Je piloten zitten veilig op de grond aan de andere kant van de wereld (iets wat bijvoorbeeld Good Kill al liet zien) en het enige verlies wat je dan kan leiden is van je materieel en een deuk in je PR-imago als een missie niet gaat zoals gepland. En helaas gaat dat nog wel eens mis, zoals regelmatig in het nieuws voorbij komt. Alhoewel er ook voor oorlogen regels gelden is het een situatie waar emoties hoog oplopen, partijen hun doelen willen bereiken en daar de regels nog wel eens willen uit proberen te rekken. Dat is ook het geval in Eye in the Sky.

Kolonel Katherine Powell (Helen Mirren) staat in Groot Brittanië aan het hoofd van een missie om Al-Shabaab extremisten in Kenia op te pakken. Een aantal terroristen hoog in die organisatie zijn na lange tijd weer opgedoken en dit lijkt de enige kans te zijn om deze gezochte personen vast te zetten. Steve Watts (Aaron Paul) is de piloot van een drone die hen nauwlettend in de gaten houdt en daarnaast is er een grondteam aanwezig die met behulp van geminiaturiseerde camera’s (in de vorm van vogels) de lokatie van dichtbij te kijken. Al snel wordt duidelijk dat de groep op het punt staat een nieuwe aanslag te plegen, waardoor het doel van de missie verandert van “capture” naar “kill”. Vanuit militair oogpunt goed te onderbouwen, maar voordat Powell de opdracht kan geven tot het bombarderen van de locatie moet er toestemming vanuit de politiek. Daarvoor staat ze in contact met luitenant generaal Frank Benson (Alan Rickman), die onder andere overleg pleegt met de minister van buitenlandse zaken. Dan blijkt al snel hoe ingewikkeld het is om toestemming te krijgen. Terwijl het op politiek vlak steeds hoger besproken wordt, sluit zich langzaam het gat om toe te slaan.

 Eye in the Sky is een competent gemaakte film die er in slaagt om te laten zien hoeveel invloed bureaucratie kan hebben in situaties waarin haast geboden is. Er moeten afwegingen gemaakt worden over mogelijke toekomstige situaties waarin meer levens verloren gaan dan het aantal dat nu kan vallen. Dat levert af en toe spannende situaties op, maar ik had toch een groot probleem met de film. Het is denk ik het best te vergelijken met The Wizard of Oz. Als kijker wil je geloven in het kunnen van de tovenaar, maar al bij de opening had ik het gevoel dat ik achter het doek had gekeken. De manier waarop dan een bepaald karakter in beeld wordt gebracht maakte al snel duidelijk waar de film uiteindelijk zou belanden, waardoor ik niet op het puntje van m’n stoel zat. Het acteerwerk is overigens voortreffelijk en het is jammer om Rickman in z’n laatste rol te zien, maar helaas was dit niet de spannende thriller die ik er van had verwacht.