Omgaan met de tijd die je hebt is een balanceringsact. Je hebt je persoonlijke interesses, ideeën die je wilt uitwerken en eindeloos aan kan werken, maar ook je familie en vrienden die je ook genoeg aandacht wilt geven. Je baan slokt daarnaast misschien ook nog een hoop tijd op waardoor je soms keuzes maakt waardoor je niet iedereen de aandacht krijgt die ze verdienen. Daardoor loop je het risico langzaam uit elkaar te groeien en is het soms moeilijk weer de juiste manier te vinden om dat te herstellen. Zo ook in Louder than Bombs van Joachim Trier.
Gene (Garbiel Byrne) woont samen met zijn jongste zoon Conrad (Devin Druid). Z’n oudste zoon Jonah (Jesse Eisenberg) is al een tijd uit huis, maar komt terug om z’n vader te helpen. Hun moeder Isabelle (Isabelle Huppert) is namelijk overleden. Ze was een oorlogsfotograaf die een auto ongeluk niet heeft overleefd. Een krant wil een uitgebreid artikel over haar schrijven, inclusief een aantal feiten die bij niet iedereen bekend zijn en mogelijk nog meer druk kan zetten op de moeizame relatie tussen Gene en Conrad. Door het artikel komen de drie samen en zullen ze eerlijk tegen elkaar moeten zijn en hun gevoelens over het verleden moeten delen.
Deze film is geregisseerd (en geschreven) door Joachim Trier die al eerder indruk op me wist te maken met Oslo, 31. August. In die film ging het over een personage dat de connectie met de wereld om zich heen had verloren. Hier gaat niet alleen om het verlies van een vrouw en moeder, maar ook het verlies van persoonlijke connectie. De focus ligt daarbij vooral om Gene en Conrad. Daarbij laat Trier bepaalde verhaallijnen twee keer zien, maar vanuit het perspectief van of de vader of de zoon, waardoor je als kijker meer inzicht krijgt in de beweegredenen van de personages. Daarnaast zie je ook kanten die ze beide van elkaar proberen te verstoppen. De vader probeert toenadering te zoeken, maar dit is zeer moeizaam omdat z’n zoon zich alleen maar focust op z’n videogames. Louder than Bombs is een realistisch drama dat zich langzaam op een non-lineaire manier ontvouwt en daarmee langzaam inzicht geeft in de psyche van de karakters.
Lijkt me een mooie film. Op één of andere manier had ik altijd het idee dat het een documentaire was!
Grappig hoe soms de verwachtingen anders zijn dan de realiteit 😉