Toen ik eerder dit jaar hoorde over The Get Down keek ik er erg naar uit. De eerste beelden zagen er goed uit en ook de beschrijving klonk interessant:
“The Get Down” is a mythic saga of how New York at the brink of bankruptcy gave birth to a new art form. Set in New York in 1977, this music-driven drama series chronicles the rise of hip-hop and the last days of disco -_ told through the lives, music, art and dance of the South Bronx kids who would change the world forever.
Als een fan van hip hop was deze setting er eentje waar ik graag meer van wilde weten. Ik weet veel van de muziek en hoe het zich gevormd heeft en om dat allemaal in de vorm van een serie te zien leek me fantastisch. De serie is geschreven en geproduceerd door Baz Luhrmann, die eerder verantwoordelijk was voor onder andere Romeo+Juliet, Moulin Rouge en The Great Gatsby. Iemand die weet hoe je muziek in beeld moet brengen op een visueel aantrekkelijke manier. Het New York van de jaren 70 is daarnaast een fascinerende setting. In de buitenwijken waren toen nog bendes actief (de documentaire Rubble Kings is een goede voor meer info (ook op Netflix). Er was veel criminaliteit en gebouwen werden voor het verzekeringsgeld in brand gestoken. Met een budget van 10 miljoen per aflevering begon ik vol verwachtingen aan dit zesdelige eerste seizoen.
De serie speelt zich af in de South Bronx en heeft een aantal verhaallijnen. Zeke (Justice Smith) is een getalenteerde jonge schrijver die z’n stem nog moet vinden en verliefd is op Mylene (Herizen F. Guardiola). Zij droomt er van om een grote discoster te worden, maar haar streng relgieuze vader (Giancarlo Esposito) probeert dat tegen te houden. Zeke is vrienden met de drie Kipling broers, waarvan de graffiti artiest Marcus (Jaden Smith) het constant heeft over de bijna mythische Shaolin Fantastic (Shameik Moore). Hij heeft als droom om net zo’n grote DJ te worden als Grandmaster Flash (Mamoudou Athie) en is bereid daarvoor alles te doen. Zeke, Shaolin Fantastic en de Kipling broers komen uiteindelijk samen om samen de eerste stappen in de wereld van de hip hop te nemen. Maar lokale zakenmensen als de criminele nachtclubeigenaar Fat Annie (Lillias White) en haar zoon Cadillac (Yahya Abdul-Mateen II) en gladde zakenman Papa Fuerte (Jimmy Smits) hebben ook veel invloed wat er in de buurt gebeurt. Daarbij is het de vraag of de jongeren hun muzikale dromen wel waar zullen kunnen maken.
Elke aflevering begint met een optreden van Zeke dat zich in de huidige tijd afspeelt, waarbij rapper Nas verantwoordelijk is voor de muziek. Het zet telkens de toon voor de aflevering voordat de kijker mee terug wordt genomen naar de jaren zeventig. Het is meteen duidelijk dat er veel geld aan deze serie besteed is, want de sets en kleding klopt en veel archiefmateriaal van die tijd wordt gebruikt om het New York van toen neer te zetten. Visueel is de serie dus aantrekkelijk, alhoewel het verschil in kwaliteit tussen archiefbeelden en echte beelden vaak te groot is om je te overtuigen dat ze allebei uit dezelfde periode komen. Ook de shots waarin je een groot gebied van de Bronx ziet zien er onrealistisch uit, waarbij je bijna de losse elementen kan benoemen die gebruikt zijn om deze in de computer samen te voegen.
Een serie kijk je echter niet alleen voor hoe het er uit ziet, maar juist om wat er met de karakters gebeurt. Helaas is er ook op dat gebied erg veel aan te merken. Er is weinig ruimte voor diepgang of subtiliteit. De “bad guys” lijken uit tekenfilms te komen en geen menselijke eigenschappen te bezitten. En de centrale verhaallijnen van Zeke en Mylene zijn helaas te vaak voorspelbaar waardoor je als kijker te weinig echt wordt verrast. Dit is helaas een show die kiest voor “style over substance” en dat werkt voor de momenten waarbij er wordt opgetreden of Shaolin Fantastic probeert het scratchen onder de knie te krijgen, maar op andere momenten werkt dat niet. Zo wordt Grandmaster Flash neergezet als de meester uit een oude kung fu film in plaats van een echte persoon. En dat is het grote probleem met The Get Down. Voor een serie die het begin van hip hop wil laten zien, verwacht je een rauwe vibe. De realiteit wordt echter zo ver weggedrukt dat een aantal echt dramatische momenten totaal geen impact hebben. Hip hop is over de serie heengesprenkeld en voelt nooit als de echte focus en dat is erg jammer. Dat maakt van The Get Down toch een enigszins teleurstellende serie die niet in de buurt van m’n verwachtingen wist te komen.
The Get Down is beschikbaar via Netflix
Oei… Ben toch een beetje ontgoocheld nu. Ik had hier ook heel hoge verwachtingen… Jammer. Toch eens proberen, denk ik…
Ik ben niet de enige die teleurgesteld is. Meneer Vevie had dat ook. Daarnaast viel het wel heel erg op dat ze tijdens het rappen stijlen gebruikten die toen niet bestonden.
Hm. Wil hem sowieso eens kijken, maar hij gaat wel wat lager op mijn prioriteitenlijstje…
Ja, onze recensies komen idd overeen. We kunnen het er zeker ook over eens zijn dat dit een lichte teleurstelling is. Ik begrijp je score dan ook helemaal. Ik beoordeelde de serie iets hoger, maar dat is echt alleen maar door (net als jij) de affiniteit met hip hop en mijn liefde voor de cultuur. Buiten dat is dit toch een van de serie-teleurstellingen van dit jaar.