Op het eerste gezicht lijkt Julieta, die waarschijnlijk in de vijftig is, gelukkig te zijn. Ze staat op het punt te verhuizen en met haar vriend in Portugal te gaan wonen. Alles is ingepakt, maar wanneer ze buiten een oude bekende tegenkomt maakt dat iets in haar los. Ze hoort dat diegene haar dochter is tegengekomen en die informatie maakt iets los in Julieta. Emoties die ze lang heeft weggestopt nemen haar leven over en ze besluit een brief te schrijven. Een brief naar haar dochter die ze al jaren niet blijkt te hebben gezien.
Zelf ben ik nog redelijk onbekend met het werk van regisseur Pedro Almodóvar. Ik zag een aantal jaar geleden The Skin I Live In, die een diepe indruk maakte door z’n vreemde verhaal. In vergelijking met die film is Julieta relatief normaal. Terwijl Julieta haar brief schrijft wordt de kijker teruggenomen in de tijd, toen ze nog jonger was en tijdens een treinreis een man ontmoette die een belangrijke rol in haar leven zou spelen. De gebeurtenissen waar ze over schrijft hebben veel met haar gedaan, ze heeft veel heftige dingen meegemaakt en door er nu over te schrijven bevrijd ze die gevoelens. Het is een vrouw die al lang worstelt met depressie en door die enkele ontmoeting weer de verkeerde kant op gaat.
Almodóvar houdt de film intiem en realistisch, met hier en daar een grappig noot (zoals de huishoudster van de man waarvan Julieta houdt). Het is een film over relaties, heftige gebeurtenissen en de invloed die dat op verschillende mensen heeft. De kijker wordt een lotgenoot van de hoofdpersoon, leeft met haar mee en hoopt dat ze eindelijk antwoorden kan krijgen op de vragen die ze heeft. Daarbij was ik erg fan van het einde waarvoor gekozen is, dat perfect past bij het verhaal dat wordt verteld. Een film met veel emotie en drama, dat mooi gerealiseerd is.
Mooie film inderdaad. Wat een verdriet iemand nog kan hebben na zo een lange tijd!
Ja, het laat zien hoe mensen verschillend omgaan met een bepaalde gebeurtenis.
Klinkt interessant! Heb ‘m even genoteerd.
Fijn te horen!