Vraag je jezelf soms wel eens af wat er met bepaalde karakters gebeurt na het einde van een film of een serie? Over het algemeen doe ik dat weinig, maar bij deze film werkte dat proces andersom. De hoofdpersoon hier, Nikita (Anne Parillaud), veroorzaakte bij mij de volgende gedachte: “Dus dat is er gebeurt met Pippi Langkous nadat ze opgroeide!”
Ik geef toe dat dat een hele vreemde associatie is, maar de manier waarop het karakter wordt neergezet (gek en onberekenbaar) doet gewoon sterk denken aan het meisje met de rode vlechten. Aan het begin van de film is Nikita (Anne Parillaud) een drugsverslaafde die samen met een groep inbreekt bij een apotheek. Ze heeft een “hit” nodig, maar de apotheker zelf hoort de geluiden en de situatie loopt uit de hand. De politie komt ook op de inbraak af en het duurt niet lang voordat er een shootout is. Nikita blijkt al snel een erg onberekenbare vrouw te zijn. Anderen onderschatten haar, waardoor ze zeer gevaarlijk uit de hoek kan komen. Toch ziet een geheim onderdeel van de overheid potentie in haar. Haar dood wordt tegen haar zin in, in scène gezet en ze wordt gedurende enkele jaren opgeleid tot professionele moordenaar. Onder begeleiding van Bob (Tchéky Karyo) wordt het beest in haar langzaam getemd en wordt ze vrijgelaten om elk moment een opdracht te kunnen krijgen.
Regisseur Luc Besson staat bekend om z’n actiefilms en alhoewel er hier ook diverse scènes zijn waarin hij zich uitleeft (voornamelijk momenten waar Nikita een moord moet plegen), is er ook veel aandacht aan de ervaringen die Nikita meemaakt. De rol vergt van actrice Anne Parillaud een breed scala aan emotie, van onberekenbaar tot in controle en wereldvreemd. Gelukkig slaagt ze er in om dat in het personage te stoppen waardoor Nikita iemand is met diepgang. Helaas is dat niet het geval voor het verhaal. Zelf zat ik steeds te wachten op iets groters, wat uiteindelijk niet kwam. Dat betekent echter niet dat het een slechte film is, maar wel eentje die niet veel eigenschappen bezit die ‘m met kop en schouders uit doet steken boven andere films in het genre. Een film die ik wel graag wilde zien (hij stond per slot van rekening op m’n blindspot lijst), maar die ik niet nog een keer zal zien.
Lang geleden gezien, maar is me niet veel van bij gebleven. Leon en le Grand Blue van Luc Besson maakten bij mij meer indruk. Maar toch, ik moest hard lachen om de link met Pippi 🙂
Le Grand Bleu heb ik niet gezien, maar Leon is inderdaad veel beter dan deze film. Hahaha, dat was echt de associatie die ik had!