I, Daniel Blake (2016) – Recensie

Het leven kan onverwachts veranderen. Een stabiele thuissituatie kan door diverse gebeurtenissen uit balans raken. Daniel (Dave Johns) is een weduwnaar die als timmerman in de bouw werkte is na een ongeluk niet langer in staat z’n beroep uit te oefenen en moet noodgedwongen aankloppen bij de instanties om in aanmerking te komen voor een uitkering. Hij is al redelijk op leeftijd en is dan ook niet bekend met computers of bestaande procedures. Zijn eerste ervaring bij het bezoek aan het kantoor van de uitkeringsinstantie is er eentje van schok: Al het personeel volgt strict de regels en er lijkt geen enkele ruimte te zijn voor inlevingsvermogen in de situatie van de persoon die ze voor zich hebben. Op deze plek ontmoet Daniel de alleenstaande moeder Katie (Hayley Squires) en hij besluit haar te helpen.

I, Daniel Blake was de openingsfilm van het PAC festival en voor mij de favoriet van de dag. Het is een film die erg veel sympathie weet te kweken voor Daniel. Iemand die bereid is alles te doen en klaar staat voor anderen, maar desondanks er niet in slaagt om vanuit de overheid de ondersteuning te krijgen die hij nodig heeft. Als hij z’n mond opendoet en het staat een ambtenaar niet aan kan dat gevolgen hebben op z’n uitkering. Instanties zijn moeilijk te bereiken en kunnen niet altijd vragen die hij heeft beantwoorden. De bureaucratische machine draait en maakt duidelijk veel slachtoffers die het hoofd daardoor niet meer boven water kunnen houden en genoodzaakt zijn op andere manieren voor zichzelf te zorgen.

 De vriendschappelijke relatie tussen Daniel en Kate (en haar kinderen) zit vol met warmte en medeleven, in een systeem waar daar geen ruimte voor is en waardoor je als kijker diep geraakt wordt door het onrecht dat ze beide meemaken. De film bevat veel drama, maar ook een aantal luchtige momenten en maakt over het geheel een diepe indruk. I, Daniel Blake is dan ook, mede door het fantastische acteerwerk een realistische setting, een must-see.