Arrival (2016) – Recensie

Het overbrengen van gedachten en ideeën kan op allerlei manieren plaatsvinden en als mensen hebben we de behoefte om constant te communiceren. Niet alleen over het hier en nu, maar zelf voor anderen in de toekomst. Deze recensie is daar een voorbeeld van, want terwijl ik dit schrijf weet ik dat anderen dit dagen, weken of zelfs maanden later (bij de home release) pas zullen zien.

Communiceren lijkt makkelijk maar iedereen weet dat er heel snel sprake zijn van misverstanden afhankelijk van de vorm en hoe de ontvanger zich op dat moment voelt. Het kan ook heel moeilijk zijn om een gevoel te vertalen in woorden, wat soms net zo moeilijk kan zijn als het beschrijven van een geur. In Arrival, de nieuwste film van één van mijn favoriete regisseurs, Denis Villeneuve, staat communicatie centraal. De vraag hier is hoe je communiceert met iemand die een voor jou compleet onbekende taal spreekt, in dit geval buitenaardse wezens. Deze recensie bevat spoilers

Dr. Louise Banks (Amy Adams) is een taalexpert die worstelt met de beelden van haar overleden dochter, die de strijd tegen kanker verloor. Wanneer ze op de universiteit komt blijkt bijna niemand in de les te zijn en al snel komt ze er achter dat er een aantal mysterieuze buitenaardse schepen verschenen zijn. Het publieke leven staat stil en in de diverse landen rukt het leger op om de aarde te beschermen. Er gebeurt echter niets en Louise krijgt bezoek van een kolonel (Forest Whitaker), die haar een opname laat horen en haar vraagt of ze mee wil gaan om het leger te helpen. Ze gaat mee en ontmoet wetenschapper Ian Donnelly (Jeremy Renner), met wie ze moet samenwerken. Kan ze samen met haar team contact maken en er achterkomen waarom deze wezens er zijn?

 Villeneuve is als geen ander in staat om spanning op te bouwen en de tijd te nemen om de kijker een wereld in te trekken die je nieuwsgierig maakt. Met een bijna Pixar achtige emotionele opening voel je meteen mee met Dr. Louise Banks en vraag je je af waarom de aliens er zijn. Hun schepen hangen dreigend boven de grond op diverse locaties, maar hun intentie is onbekend.

Dit is geen science fiction waar het om actie draait, die is er eigenlijk niet. Het gaat hier veel meer om het opbouwen van een relatie, het leren begrijpen van elkaar en hoe dat begrip je eigen manier van denken kan veranderen. Hier gaat dat zelfs zover dat het leren van de taal iemand in staat stelt tijd niet langer lineair te ervaren. Een complex concept dat Villeneuve echter duidelijk weet uit te leggen, inclusief de uitdagingen die dat met zich meebrengt. Zou je namelijk nog wel een relatie beginnen of een kind krijgen als je weet wat er allemaal mis zou gaan? Of zou je desondanks er toch voor kiezen omdat je extra geniet van elk moment? Of geldt dat allemaal niet en zie je simpelweg je leven zoals dit al vast staat? Arrival is een slimme film die aanzet tot discussie en dus communicatie. Amy Adams weet in haar rol een breed scala aan ingewikkelde emoties overtuigend aan de kijker over te brengen. Een karakter die worstelt met wat ze meemaakt en dat voel je.

Inhoudelijk zit de film dus goed in elkaar, maar ook visueel is het een prachtige film. Of dat nu het moment is waarop de zwaartekracht in het schip anders lijkt te werken, de manier van communiceren van de wezens of hun ontwerp, Villeneuve weet een gevoel van verbazing te creëren en dat vast te houden. Ik heb tot nu toe geen slechte Villeneuve film gezien, wat hem één van de meest consistente regisseurs van het moment maakt. Arrival is ook gelukkig geen uitzondering en is verzekerd van een plek in m’n top 10 van het jaar.