Games waren een aantal jaar geleden nog makkelijk in diverse genres in te delen. Er waren wel wat experimentele games, maar dat waren er over het algemeen bijzonder weinig en vaak titels waar maar weinig aandacht voor was (en die dus niemand kende). Toch zijn de “indie games” (spellen die niet gemaakt worden door de grote game studio’s, maar door zeer kleine teams) de laatste jaren steeds populairder. Ze bieden vaak iets wat je niet eerder hebt ervaren en Ryan Green biedt met zijn game een ervaring die emotioneel zeer zwaar is. De titel van z’n game is That Dragon Cancer.
Aanleiding voor het maken van dit spel is dat zijn jongste zoontje Joel al op vroege leeftijd een tumor in z’n hersenen bleek te hebben. De artsen gaven Joel nog slechts enkele maanden te leven. Ryan wilde zijn ervaringen delen met de wereld, met als doel om de pijn en frustratie die duizenden mensen dagelijks meemaken bespreekbaar maken. Hij verbaast zich dat hij in een ziekenhuis zit waar er de kamer ernaast iemand hetzelfde meemaakt en je die ervaring niet deelt. We delen alle mooie dingen in het leven, maar het einde van het leven is iets waar niet graag over wordt gesproken. Deze documentaire legt het proces vast van het ontwikkelen van het spel, maar laat tegelijkertijd ook zien hoe het met Joel gaat en wat voor impact de ziekte heeft op de rest van het gezin en hoe Ryan samen met zijn vrouw hun ervaringen in de game proberen te gieten.
&nsbp;Dat levert regelmatig moeilijke discussies op. Zo wil Ryan bijvoorbeeld wel het lachen van Joel in het spel gebruiken, maar het huilen niet en daarvoor het huilen van een ander kind gebruiken. Vorig jaar hoorde ik over de ontwikkeling van het spel tijdens in een aflevering van Reply All. Er kwam bij sommige levels veel redesign aan te pas om alles zo in te richten zoals ze wilden en de speler een idee te geven van hun ervaringen. Als Ryan het spel tijdens een grote beurs voor het eerst laat zien lopen veel bezoekers met tranen weg en weet Ryan dat de game impact heeft. Het deed me denken over de momenten waarin games me in al die jaren iets hebben laten voelen wat dieper was en dat aantal is denk ik snel geteld (Ico en Shadow of the Colussus zijn twee waaraan ik meteen moet denken). Zelf heb ik de game nog steeds niet gespeeld, maar deze emotionele documentaire maakt me er erg benieuwd naar.
