Als iemand die maar amper sport op TV kijkt is de 100 meter altijd een onderdeel van de Olympische Spelen waar ik graag op afstem. Het kost je niet eens tien seconden, maar het is een moment dat vol spanning en drama zit. De afgelopen jaren was er één man die bijna onoverwinnelijk leek te zijn op dit onderdeel. Hij zette wereldrecords neer waarvan je het gevoel bij had dat hij het niet eens probeerde en waarschijnlijk nog sneller kon gaan: Usain Bolt. Bolt is daarnaast een entertainer, die met gemak het publiek op z’n hand weet te krijgen. De afgelopen Olympische Spelen in Brazilië waren z’n laatste en met I Am Bolt sluit de snelste man ooit z’n carrière af. Hij geeft de kijker een kijkje in zijn leven en wat hij heeft gedaan om zover te komen.
Alhoewel je een idee krijgt over de discipline die nodig is om tot de beste te behoren en de obstakels, zoals blessures, die daar regelmatig bijhoren, ontbreekt de echte diepgang in deze documentaire. Het is voornamelijk een documentaire die de successen viert en laat zien wat er achter de schermen gebeurt, maar je krijgt maar weinig te weten over z’n jeugd, z’n ouders en wat er allemaal in hem omgaat. M’n verwachting was een documentaire die net zo krachtig zou zijn als Bolt z’n atletiek, maar ik miste een beetje die explosiviteit. Alhoewel het geen slechte documentaire is, is het er ook niet een die een blijvende indruk achterlaat.
Een aardige legacy met helaas teveel herhaling van zetten… maar niet meer dan dat. De humor van vooral Bolt zelf zorg voor de nodige jus.
Ja, had er ook wat meer van verwacht en Bolt geeft het inderdaad iets extra.