De promotie van deze film begon al vroeg in het jaar toen Justin Timberlake zijn opwachting maakte bij het Eurovisie Songfestival en zijn nummer “Can’t Stop the Feeling” ten gehore bracht (en tijdens de introductie het niet kon nalaten ook de titel van de film te noemen). Het nummer was één van de grote hits deze zomer, maar de vraag was of deze film net zo aanstekelijk zou zijn.
De film gaat over de trollen, die één keer in het jaar worden opgegeten door de Bergens. Ze weten te ontsnappen en jaren lang in veiligheid te leven, maar wanneer prinses Poppy een feest geeft dat te luidruchtig is worden ze ontdekt en wordt het grootste gedeelte van de trollen meegenomen. Er is één trol die al jaren waarschuwt en nu gelijk krijgt. Hij is genoodzaakt om samen met Poppy te proberen de trollen te vinden. Twee karakters die elkaar eigenlijk niet goed liggen en door de situatie gedwongen worden om samen te werken.
De trollen, waarvan er al eerder één verscheen in Toy Story, zijn geheel “gerestyled” voor deze film en hebben allemaal unieke uiterlijke kenmerken gekregen (zelf ben ik overtuigd dat dat voor de marketing is). Behalve hun look zijn ze echter redelijk uitwisselbaar aangezien de film geen tijd besteed aan karakterontwikkeling. De Bergens zijn slecht, de trollen goed en het is aan prinses Poppy, samen met Moppersmurf (ik bedoel Branch) om de dag te redden. Diepgang is ver te zoeken en het enige wat voor kinderen eng is, is het idee dat de Bergens de trollen op willen eten. De film zit vol met generieke covers van popsongs die aanstekelijk zouden moeten werken, maar dat effect bij niet wisten te bewerkstelligen. Dit is een film die vooral jonge kinderen aan zal spreken en die hun ouders op de proef stelt om ‘m uit te zitten.
