Beauty and the Beast (2017) – Gast Recensie

Nadat Disney al diverse remakes heeft gemaakt van hun tekenfilms (denk bijvoorbeeld aan The Jungle Book en Cinderella) is de volgende film die deze behandeling krijgt Belle en het Beest. Aangezien ik zelf niet bij de persvoorstelling aanwezig kon zijn en m’n oudste dochter Alicia een groot fan is van Disney films, ging zij er naar toe, op voorwaarde dat ze er een gastrecensie over zou schrijven. Deze bevat overigens wel vergelijkingen met de originele film en dus een paar kleine spoilers.

Zodra ik wist dat er een live-action movie van Beauty and the Beast zou komen, begon ik de dagen af te tellen. Bij elk stukje informatie dat vrijgegeven werd zat ik op de rand van mijn stoel. Toen kwam de kers op de taart: Ik dacht dat ik gewoon moest wachten tot 29 maart totdat ik ein-de-lijk de film in de bioscoop kon zien, net zoals iedereen. Maar tot mijn grote verbazing werd dat opeens 2 maart! Blijdschap gierde door mijn lijf en de komende week kon niemand mijn goede humeur afpakken.

‘Beauty and the Beast’ is een tijdloos verhaal over een egoïstische prins die een arme vrouw wegstuurde van zijn paleis toen zij onderdak nodig had. Als straf daarvoor veranderde de vrouw, die een tovenares was, de prins in een Beest. Samen met hem zijn hele paleis. De vloek zou verbroken worden als er iemand oprecht van hem hield voordat het laatste rozenblaadje viel, op zijn 22e verjaardag. Zo niet, dan zou hij voor altijd een beest blijven…

Ondanks dat dit een ‘tale as old as time’ is, zijn er toch een paar veranderingen doorgevoerd die niet helemaal positief bijdragen aan de film.

Op de eerste plaats Maurice (Kevin Kline), Belle’s vader, die het paleis van het beest betreed. Vlak voordat hij naar binnen gaat spreekt hij de woorden ‘I wonder who lives here’, wat eigenlijk een beetje dom overkomt, alsof hij het antwoord al weet.

Ook werd hij na het verlaten van het kasteel een soort van opgewacht door het beest, die als het ware wachtte totdat Maurice iets fout zou doen. En dat deed hij, waardoor hij in de kerker belandde.

Deze scenes kwamen niet Disney-like over en totdat Lumière en Cogsworth Belle (Emma Watson) uit de kerker haalden om haar naar haar kamer te brengen had ik dat gevoel ook niet.

De echte Disney feelings kwamen ook terug bij ‘Be our guest’ waar de magische elementen van het doek spatten en de beroemde dans van Belle met het Beest. De jurk was oogverblindend en ook het Beest wist een goede indruk te maken.

De bibliotheekscène in het paleis was echt een teleurstelling. De bibliotheek had een gebaar aan Belle moeten zijn. Een blijk van het ontwikkelde karakter van het Beest. In plaats daarvan werd de gigantische zaal vol boeken een beetje aan de kant geschoven. ‘Ow, you can have it’ was de zin die de bibliotheek van Belle maakte.

Emma Watson is gecast als Belle en een goede keus lettend op haar werk en looks, die goed Belle representeren. Gaston vond ik echter wel goed gespeeld door Luke Evans, maar niet supergoed uitgewerkt. Hij leek simpelweg niet zo vol van zichzelf als hoorde. Josh Gad als LeFou maakt een verrassende indruk. Zijn personage is in de film heel subtiel als homo neergezet wat zorgde voor een aantal grappige scènes. Een voorbeeld daarvan is als hij tegen Gaston zegt dat hij niet snapt waarom mensen zeggen dat hij vreselijk aanhankelijk is, terwijl hij met zijn arm om Gaston heen zit. LeFou’s ontwikkelingen zelf zijn ook bijzonder: Als trouwe hulpje van Gaston heeft hij nooit getwijfeld aan zijn meester, tot hij zich in het kasteel en de belaging van het Beest tegen Gaston en zijn dorpsgenoten keert.

In deze belaging is er een aspect wat ik minder indrukwekkend vond. In het gevecht tussen Gaston en het Beest hoort het Beest Gaston te vergeven waarna hij toch wordt neergestoken. In plaats daarvan doet Gaston alsof hij vlucht en schiet hem vanaf een afstandje neer. Deze verandering nam voor mij het dramatische gevoel weg.

 

Tot slot de verandering van het Beest naar de prins, wat mij weer terugbracht naar het moment dat ik de originele ‘Beauty and the Beast’ voor het eerst zag. Met grote ogen zien hoe de prinses het Beest herkent in de prins maakt het Disney!

Al met al was het een hele mooie film, vol zwijmelmomenten en meezingers. In vergelijking met de film uit 1991 vond ik hem wat lager scoren, maar het is toch een grote aanrader en zeker een goede om in de bioscoop te bekijken. Please, be my guest!