Een aantal weken geleden verscheen Mindhorn op Netflix, een titel die er erg flauw uitzag. Nu sta ik als ik de juiste stemming ben zeker wel open voor zulke titels (Kung Pow is nog steeds één van m’n favoriete komedies) en leek me dit ook wel een film waar ik mogelijk van kon genieten.
Mindhorn is in de wereld van deze film een succesvolle TV-serie uit de jaren zeventig die opgenomen werd op “The Isle of Man”. Richard Thorncraft (Julian Barratt) speelde de rol van Mindhorn, een detective met een cybernetisch oog die in staat was daarmee de waarheid te zien. 25 jaar later is de serie langzaam vergeten en is Richard een aan lager wal geraakte acteur die alleen nog af en toe in een reclame voor een crappy product mag verschijnen. Wanneer er op The Isle of Man een moord plaatsvindt krijgt de politie een bericht van de dader die zegt alleen maar met detective Mindhorn te willen spreken. Het is voor Richard een kans om weer oude glorie te laten herleven en hij wringt zich in z’n oude outfit en reist af naar het eiland. Al snel blijkt dat de moordenaar gelooft dat Mindhorn echt is, maar kan Richard hier wel mee omgaan?
Helaas zaten de film en ik niet op dezelfde lijn en wist de humor me maar zelden aan het lachen te krijgen. Veel grappen gaan over het feit dat Richard niet meer is wie hij vroeger was en dat hij zich bij oude bekenden anders probeert voor te doen en dat werkte niet. Te vaak zat ik met het gevoel dat ik naar acteurs zat te kijken die grappig probeerden te zijn en dat niet waren. Ik had niet het gevoel dat “I was in on the joke” en dan wordt zo’n titel ineens een erg lange zit.
Staat nog op de overvolle watchlist, maar zo te zien kan ik ‘m weghalen 😛
Zou er geen haast mee maken, alhoewel het met komedies natuurlijk erg persoonlijk is.