Over het algemeen zijn de series die Netflix uitbrengt van hoge kwaliteit en vaak niet te missen. Helaas geldt dat niet voor de films die het bedrijf onder haar naam uitbracht (met natuurlijk hier en daar een uitzondering). War Machine kwam recent beschikbaar en er zijn een aantal redenen waarom deze titel aanspreekt. Brad Pitt speelt de hoofdrol, regisseur David Michôd maakte eerder het voortreffelijke Animal Kingdom en de film heeft een groot aantal opvallende cameo’s van bekende acteurs en actrices. Is Netflix erin geslaagd om daarmee een goede film af te leveren?
Glenn McMahon (Pitt) is een generaal die naar Afghanistan wordt gestuurd om de troepen te leiden op een moment dat Obama de troepen terug wil trekken. McMahon is echter zeer gedreven en wil deze missie, want officieel is er oorlog, succesvol maken ook al komt dat niet helemaal overeen met de wensen vanuit Washington. Hij besluit het land rond te reizen om een idee te krijgen van de situatie en stelt z’n plan samen. Dat hij daarmee mensen tegen de haren strijkt lijkt hem niet te boeien. Hij heeft als enige doel om succesvol te zijn en te slagen waar anderen eerder faalden. Samen met z’n soldaten, waarvan er een aantal vreemde trekjes hebben, zal hij de oorlog winnen.
War Machine is bedoeld als een satirische film en Brad Pitt heeft eerder laten zien dat hij als generaal erg grappig kan zijn (Inglorious Basterds). In deze rol slaat hij de plank echter volledig mis en heb je nooit het gevoel dat je naar een echt karakter zit te kijken, maar naar Pitt die het moeilijkste gezicht dat hij kan trekken zo lang mogelijk probeert vast te houden. Het is een belangrijke reden waarom de film onvoldoende werkt. Het is geen overtuigend karakter en aangezien hij wel de focus is van de film heeft dat een negatief effect. Als satire is het daarnaast niet allemaal scherp genoeg. Er zijn een aantal grappige momenten, maar het komt niet in de buurt van een In the Loop. Zoals gezegd heeft de film een aantal opvallende cameo’s van niet de minste acteurs en het is zeker een momentje van herkenning, maar als geheel mist War Machine het prikkende wat nodig is bij een satire en met een speeltijd van twee uur is het een lange film waarin eigenlijk maar heel weinig gebeurt.
