The Wailing (2016) – Recensie

Misschien begin ik langzaam als een kapotte plaat te klinken, maar de Zuid-Koreaanse cinema biedt wat mij betreft al jaren de meest interessante en onvoorspelbare films. Een keiharde actiefilm kan ook vele humor hebben of de held uit de film blijkt opeens toch misschien niet te zijn wie je dacht. De regisseur van The Wailing, Na Hong-jin, maakte eerder al het spannende en donkere The Chaser en The Yellow Sea, waarbij een in schulden geraakte taxichauffeur de kans krijgt om van zijn schulden af te komen door een moord te plegen wist ook de adrenaline flink te laten pompen. The Wailing is hier geen uitzondering op en is een ware carrousel aan emoties (en genres).

Het verhaal speelt zich af in een klein dorpje waarin een gruwelijke moord wordt gepleegd. De dader is bekend en lijkt zichzelf helemaal niet meer te zijn. Het is aan politieagent Jong-goo om de moord te onderzoeken en wanneer er kort daarna nog eenzelfde soort gebeurtenis plaatsvindt gaan er geruchten rond dat de daders onder invloed van paddestoelen hun daad zouden hebben uitgevoerd, maar ook de aanwezigheid van een mysterieuze Japanner wordt als oorzaak genoemd. Wanneer hij bij zijn eigen dochtertje ook vreemd gedrag ziet wil hij er alles aan doen om dit mysterie op te lossen, ook al volgt hij daar eerder zijn gevoel dan logica.

 Dit is echter geen gewoon politiedrama, maar een mix van komedie, horror (waarbij zowel zombies als ander bovennatuurlijke gebeurtenissen), religie en spanning dat ondanks z’n speeltijd van 130 minuten de aandacht grijpt en steeds schokkender wordt en uiteindelijk het aan de kijker overlaat om het allemaal te interpreteren. Een heerlijke film die aanzet tot discussie waarbij karakters zowel goed als slecht kunnen zijn, maar waarbij je hun motivatie kan begrijpen. Als ik deze titel vorig jaar had gezien had deze zeker in m’n top 10 lijst gestaan, maar het is duidelijk dat het een film is die je niet mag missen.