Despicable Me 3 (2017) – Recensie

Je favoriete gele wezentjes zijn weer terug in de bioscoop, samen natuurlijk met hun baas Gru, die inmiddels werkt voor de Anti-Villain League (AVL). Hij neemt het op tegen Balthazar Bratt, een schurk die in de jaren tachtig is blijven hangen toen hij als kindster enorm veel succes had. De missie verloopt niet helemaal zoals gepland en samen met z’n vrouw wordt hij ontslagen. Nu hij geen inkomsten meer heeft is het de vraag wat hij nu moet gaan doen, maar wanneer hij te horen krijgt dat hij een tweelingbroer heeft, besluit hij met z’n gezin af te reizen naar Dru.

Illumination Entertainment heeft inmiddels een goed idee wat kinderen leuk vinden en bewijst dat met al weer dit derde deel van de “Verschrikkelijke Ikke” films. Toch worden de ouders ook niet vergeten en zijn het vooral de capriolen en dancemoves van de slechterik Balthazar Bratt die hen het meest zal aanspreken. De minions hebben in dit deel een opvallend teruggeschroefde aanwezigheid en wisten in de zaal waar ik de film kijk de jongsten niet zo vaak als ik had verwacht aan het lachen te krijgen.

  De film wil af en toe wel te veel doen (Gru’s vrouw die zich wil bewijzen als moeder, momenten met de kinderen, worsteling van Gru of hij misschien weer slecht wil worden, minions en nog eens het stoppen van Bratt) waardoor het misschien niet de gevoelige snaar weet te raken. Zoals Filmjunkie recent al in een artikel vermeldde zijn recensies van dit soort films misschien niet heel zinvol, want zodra een kind een minion ziet is hij of zij al verkocht, maar voor de ouders biedt Despicable Me 3 toch nog genoeg leuke momenten om het niet verveeld te hoeven uitzitten.